Ταξιδιωτικό
>Γράφει ο Παναγιώτης Παπαπαναγιώτου
Το ημερολόγιο μιας… Στριφτερής
Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν σε ομορφιά με ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό. Ο ήλιος έλουζε ήδη το Σαββατιάτικο πρωϊνό της 4ης Απριλίου, όταν φόρεσα τις κορντούρες και πάτησα το κουμπί της μίζας του Τίγρη, προκειμένου να ξεκινήσουμε για το προκαθορισμένο ραντεβού στη Μάνδρα. Ήδη από τη διαδρομή στην Αττική Οδό αισθανόμουν τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να αγκαλιάζουν εμένα και τον τίγρη. Και τότε χτύπησε το ξυπνητήρι…
Η ώρα ήταν 5 το πρωί και ήλιος έλουζε με τις ακτίνες του… κάποιο σημείο του πλανήτη ανατολικότερα της Ελλάδας. Γρήγορες ετοιμασίες, πρωινό, ντύσιμο, τσεκάρισμα εξοπλισμού μη λείπει τίποτα και βουρ… Μαύρη νύχτα στην Αττική Οδό πηγαίνοντας για την Μάνδρα. Ο αέρας λυσσομανάει και ο Τίγρης πάει ζιγκ ζαγκ στη λωρίδα. Άνοιξη σου λέει μετά. Παρόλα αυτά θετικό στοιχείο είναι ότι κρυώνω λίγο. Συνήθως όταν το πρωί κρυώνεις λίγο το ντύσιμο είναι καλό, δεδομένου ότι περνώντας η ώρα η θερμοκρασία θα ανέβει.
Ξέρω, ξέρω, ταξιδιωτικό σου λένε, γράψε για τη διαδρομή, για το τοπίο. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν. Μαύρη νύχτα, κατευθείαν στη Μάνδρα εγώ δεν πάω. Στάση για καφέ στο ΣΕΑ Ασπροπύργου (πιάνεις το υπονοούμενο Βασίλη;). Μαύρος, σκέτος, αλλά το μάτι δεν ανοίγει. Ο Γιάννης έχει αργήσει και η καρέκλα στο Γρηγόρη παραείναι ζεστή και αναπαυτική. Κατά τις 7 εμφανίζεται ο Γιάννης, εντοπίζουμε και το Βασίλη που βάζει βενζίνη και ξεκινάμε για Μάνδρα..
Στην αφετηρία της εκδρομής, φάτσες αρκετές χαμογελαστές. Άνθρωποι που είχα να δω καιρό και όμως ξαναξεκινάμε από εκεί που είχαμε μείνει πριν μήνες. Καινούριες φάτσες, χαμόγελα, συστάσεις, σχόλια για τον εξοπλισμό, τα λάστιχα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Η διαδρομή ξεκινάει κλασικά από Μάνδρα προς Ερυθρές και Λειβαδιά. Είναι η πρώτη φορά μετά από κάμποσο καιρό που ο Τίγρης και εγώ βγαίνουμε για να στρίψουμε. Το συναίσθημα είναι γνώριμο και ωραίο, παρόλο το σχετικό μούδιασμα που προκαλεί η μακροχρόνια αποχή από το σπορ. Ο δρόμος είναι καλός, και μολονότι κάποια φορτηγά διασπούν την παρέα μας μέχρι να τα προσπεράσουμε όλοι, τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι την διασταύρωση της Θήβας φεύγουν γρήγορα..
Ο ήλιος συνεχίζει να απέχει από την παρέα μας, όπως κάνει αρκετούς μήνες τώρα εδώ που τα λέμε, καθώς προχωράμε από τη Θήβα προς την καθιερωμένη στάση ξεμουδιάσματος – ανασυγκρότησης στη Λειβαδιά. Καθιερωμένη μεν, πλην όμως ο Βασίλης εκείνη τη στιγμή δεν βρίσκεται στην κορυφή της πορείας. Ο πρώτος προσπερνάει και πηγαίνει για Παρνασσό και αναγκαστικά ακολουθούμε και οι υπόλοιποι. Ξεμούδιασμα το ξεχνάμε λοιπόν και προχωράμε.
Το υψόμετρο ανεβαίνει καθώς πηγαίνουμε για Αράχοβα και το κρύο γίνεται αισθητό. Ευτυχώς το χειμερινό μπουφάν αντέχει, μαζί με τα ισοθερμικά από μέσα αλλά τα χέρια μέσα στα γάντια αρχίζουν και παγώνουν. Παρόλα αυτά η διαδρομή μέχρι την Αράχοβα είναι πολύ όμορφη, άσφαλτος στεγνή και καλής ποιότητας οπότε και οι ρυθμοί ανεβαίνουν. Οι γλήγοροι εξαφανίζονται… γλήγορα από τη θέα μας και τους ξαναβλέπουμε κατευθείαν στην Αράχοβα.
Στην Αράχοβα ευτυχώς πραγματοποιείται η καθιερωμένη ανασυγκρότηση, οπότε έχουμε τη δυνατότητα να ζεστάνουμε τα παγωμένα χέρια και να ξεμουδιάσουμε λίγο. Εκεί με τρόμο μαθαίνω ότι η θερμοκρασία ήταν λίγο πάνω από τους 4°C. Δηλαδή αρκετά χαμηλότερη από αυτό που είχα στο μυαλό μου. Μετά τη σύντομη ανασυγκρότηση και ένα γρήγορο ζέσταμα των χεριών στην μηχανή του τίγρη ξανανεβαίνουμε στις μοτοσυκλέτες και ξεκινάμε για τον επόμενο σταθμό (επίσης καθιερωμένο) την Άμφισσα.
Συνήθως στην Άμφισσα προβλέπεται και ανεφοδιασμός. Πραγματικά το κομμάτι από Αράχοβα μέχρι Άμφισσα δεν είναι καθόλου της αρεσκείας μου (φουρκέτες, παρατεταμένες και άλλα τέτοια) και ο Τίγρης διαρκώς διαμαρτύρεται για τις ατζαμιές που κάνω με το δεξί μου χέρι. Παρόλα αυτά το ανέχεται, όπως κάνει τόσο καιρό τώρα, και δεν αργούμε να φτάσουμε στην Άμφισσα. Ο βενζινάς κάνει Σαββατιάτικο πάρτυ με όλους αυτούς τους τρελούς που βρέθηκαν να θέλουν ταυτόχρονα βενζίνη, και μάλιστα αρκετοί να θέλουν και «κατοστάρα».
Φουλάρουμε με βενζίνη και προχωράμε πλέον για το «κυρίως πιάτο», αυτό που χαρακτηρίζει τις «Στριφτερές» : Επαρχιακή Οδός Άμφισσας – Μπράλου. Ένα υπέροχο λούνα παρκ για κάθε μοτοσυκλετιστή. Ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητες του ξεχύνεται στις στροφές με δεξιοτεχνία Valentino και βάλε. Η θερμοκρασία είναι πλέον υποφερτή, και παρόλο που του κρύο στον Παρνασσό μου έχει κοστίσει σε κούραση απολαμβάνω τις στροφές που διαδέχονται η μία την άλλη, το βουνίσιο τοπίο και την ποιότητα του οδοστρώματος.
Κάποια στιγμή οι στροφές τελειώνουν και κατηφορίζουμε προς τη Λαμία. Στάση στα Goody’s για καφέ, ευπρόσδεκτη. Γίνεται απολογισμός των «αγωνιστικών πεπραγμένων των συμμετεχόντων στην διαδρομή μεταξύ Άμφισσας και Μπράλου και μία πρόχειρη επισκευή στο δοχείο υγρών μπροστινού φρένου του Γιάννη, καθότι κάποιο πετραδάκι στο δρόμο χτύπησε και έσπασε τη βάση του… Τι να κάνεις; Όταν το δοχείο είναι τόσο κοντά στο οδόστρωμα, όλο και κάποιο πετραδάκι θα βρεθεί. Και ΄συ βρε παιδάκι μου, πλάγιασε το λίγο λιγότερο…. Αφού φουλάρουμε τις μπαταρίες μας με καφέ και κάτι πρόχειρο για φαΐ (δύο τσιζ, μία πατάτες, ένα κλαμπ, ένα Golden και μια κοκακόλα…zero…) ξανακαβαλάμε με προορισμό το Δομοκό.
Το κομμάτι Λαμία – Δομοκός, αποτελεί το δεύτερο χαρακτηριστικό κομμάτι των «Στριφτερών» διαδρομών. Ίδιας φιλοσοφίας με το κομμάτι Άμφισσας – Μπράλου, οπότε και η αντιμετώπιση παραπλήσια. Άλλη ανασυγκρότηση δεν προβλέπεται πλέον, οπότε μετά το Δομοκό κινούμαστε Βορειοδυτικά πρώτα προς Καρδίτσα και μετά προς Τρίκαλα και Καλαμπάκα.
Το τοπίο γύρω είναι πλέον πεδινό με καλλιεργημένες εκτάσεις δεξιά και αριστερά από το δρόμο. Ανάμεσα στις καλλιεργημένες εκτάσεις, δεξιά και αριστερά από το δρόμο, όπως προείπα, φύεται η ιδιαίτερη χλωρίδα της περιοχής…. δηλαδή οι κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας με τα απαιτούμενα ραντάρ. Ιδιαίτερη προσοχή λοιπόν και μειωμένες ταχύτητες. Λίγο οι ταχύτητες που είναι μειωμένες, λίγο ο δρόμος που μοιάζει με ατελείωτη ευθεία, λίγο το πρωινό ξύπνημα, ε δε θέλει και πολύ να ξανακάνει την εμφάνισή της η νύστα. Απάλευτο λοιπόν για τα νυσταγμένα μου μάτια το τελευταίο αυτό κομμάτι αλλά τελικά φτάνουμε στην ηλιόλουστη Καλαμπάκα.
Με συνοπτικές διαδικασίες επιλέγεται καφετέρια και θρονιάζουμε τις κουρασμένες μας κορμάρες στις καρέκλες με τα Μετέωρα να δεσπόζουν από πάνω μας. Στην Καλαμπάκα έρχεται συναντάμε και το Νίκο από το Βόλο, ιδιοκτήτη του πιο ταξιδιάρικου Daytona στην ιστορία της Triumph! Η παρέα υπέροχη, ο καφές απολαυστικότατος και κερασμένος από το Βασίλη!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Bill-άκο και την άλλη φορά που θα κεράσεις να το λες πιο νωρίς να πάρουμε και γλυκό!
Η Καλαμπάκα είναι το τελευταίο σημείο που είμαστε συγκεντρωμένοι. Η πλειοψηφία θα διανυκτερεύσει στην Καλαμπάκα, αφού πάει πρώτα στα Τρίκαλα για φαγητό. Εγώ, ο Γιάννης και ο Κώστας θα κατευθυνθούμε πάλι προς Αθήνα. Με το Γιάννη αποφασίζουμε να περάσουμε από τα Μετέωρα για φωτογραφίες πριν κατευθυνθούμε προς τα πίσω. Δίνουμε λοιπόν ραντεβού με τον Κώστα έξω από την Καρδίτσα και χωρίζουμε (προς το παρόν τους δρόμους μας). Ανεβαίνουμε τα Μετέωρα, όπου βγάζουμε τις κλασικές πλέον φωτογραφίες με τις μοτοσυκλέτες σε «μοναστηριακό» φόντο και ξεκινάμε το δρόμο του γυρισμού.
Όπως είχαμε προγραμματίσει συναντάμε τον Κώστα έξω από την Καρδίτσα και ξεκινάμε τη διαδρομή ανάποδα πλέον από Δομοκό προς Λαμία. Υπέροχη μοτοσυκλετιστική εμπειρία καταγράφεται στο κομμάτι από Πουρνάρι προς Δομοκό καθώς εκείνη τη μέρα και ώρα βάφονται οι γραμμές του οδοστρώματος. Μία τεράστια ουρά από λεωφορεία, ΙΧ και φορτηγά, ακολουθούν ένα βανάκι που βάφει τις διαχωριστικές γραμμές και αφήνει πίσω του κορίνες και μαύρη απελπισία για τους οδηγούς. Ευτυχώς που οι μοτοσυκλέτες δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα προσπέρασης και γρήγορα αφήνουμε πίσω μας τα αυτοκίνητα και παίρνουμε τον κατήφορο προς Λαμία. Ο Κώστας και ο Γιάννης σβέλτοι ως συνήθως εξαφανίζονται από μπροστά μου. Εγώ… ασφαλής ως συνήθως ακολουθώ με το δικό μου ρυθμό.
Συναντιόμαστε στη Λαμία, όπου με μίνι σύσκεψη και συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζουμε ότι ο Μπράλος δεν είναι πλέον εντός των αντοχών μας και θα γυρίσουμε από την Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας. Έχω το ντεπόζιτο γεμάτο κατά τα 3/4 περίπου και εκεί κάνουμε όλοι μαζί τη μ…, συγγνώμη την αβλεψία ήθελα να γράψω να μην φουλάρουμε.
Τα χιλιόμετρα έχουν αρχίσει να φεύγουν, μαζί και η βενζίνη αλλά βενζινάδικο πουθενά… Έχω ήδη κάνει σήμα στους άλλους δύο ότι ο δείκτης βενζίνης χαμηλώνει επικίνδυνα και έχουμε συμφωνήσει ότι στο επόμενο ΣΕΑ θα σταματήσουμε για γέμισμα. Όμως εδώ δεν είναι Μωρέας… Εδώ είναι Αθηνών-Λαμίας και απ’ ότι φαίνεται στην Αθηνών-Λαμίας δεν χρειάζεται βενζίνη. Το λαμπάκι ανάβει, ο δείκτης πέφτει μέχρι εκεί που δεν πάει, όταν ξαφνικά βλέπουμε παρακμιακό βενζινάδικο στην άκρη του δρόμου. Φλας και γρήγορα για ανεφοδιασμό.
Η… πρατηριούχος δεν έχει 100ρα… Δε βαριέσαι, ας βάλουμε 10€ ο καθένας να μας βγάλουν μέχρι εκεί που θα έχει. Βάζει ο Γιάννης 10, ξεκινάω να βάλω και εγώ… Στα 9,5 βενζίνη τέλος. Έμεινε το βενζινάδικο. Ο Κώστας εκτιμάει ότι τη βγάζει μέχρι το Σείριο, άρα ξαναξεκινάμε. Η οδήγηση ψιλοσυντηρητική, καθώς το ανήσυχο γκάζι «φαίνεται» και στο ντεπόζιτο. Ο Γιάννης μας αποχαιρετάει στο δρόμο καθώς πρέπει να γυρίσει συντομότερα στην Αθήνα από τους άλλους δύο, ενώ εγώ και ο Κώστας συνεχίζουμε σεμνά προς την Αθήνα.
Τελικά φτάνουμε στο Σείριο, και ενώ εμένα το λαμπάκι βενζίνης πάλι ανάβει. Σταματάμε, ανεφοδιαζόμαστε, ο Κώστας κάνει τσιγάρο, εγώ το έχω κόψει, και ξεκουραζόμαστε λίγο καθώς σουρουπώνει και το κρύο έχει αρχίσει ήδη να κάνει την εμφάνισή του και πάλι. Καληνυχτιζόμαστε, ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά και ξεκινάμε για το τελευταίο, και πλέον διεκπεραιωτικό κομμάτι της διαδρομής. Με τη δύση του ήλιου φτάνουμε τελικά στην Αθήνα.
Οι «στριφτερές» λοιπόν, έχουν δημιουργήσει τη δική τους παράδοση. Είναι απαιτητικές σε σωματικές αντοχές, καθότι πάντα το ξύπνημα είναι άγαρμπο και πάντα τα χιλιόμετρα είναι πολλά. Είναι όμως και πολύ ανταποδοτικές. Είναι μία εμπειρία που όσες φορές και να τη ζήσεις πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη όπως την πρώτη φορά. Στα στενά χρονικά πλαίσια της μίας μέρας είναι ό,τι πιο κοντινό σε ταξίδι. Έχεις τη δυνατότητα να αισθανθείς την ελευθερία που σου δίνει η γνώση ότι είσαι πάνω στη μοτοσυκλέτα σου, με τον αέρα να βουίζει στο κράνος σου και τον ορίζοντα να απέχει όσο ένα στρίψιμο του δεξιού σου καρπού. Μέχρι την επόμενη λοιπόν…
Πάνος
