Κι έπεσε τον χειμώνα η αναπάντεχη πρόταση από τον Στέλιο και την Τώνια. ‘’Πάμε Τουρκία φέτος? Θα πάνε δύο φιλικά ζευγάρια με αυτοκίνητο και μπορούμε να πάμε κι εμείς με τις μηχανές.’’ Ομολογώ ότι μας πήρε με την Μαρία έναν μήνα για να το αποφασίσουμε , λέγοντας στον εαυτό μας ότι πρωτίστως πάμε για την καλή παρέα και ότι πάμε στην Μικρά Ασία για κάποιου είδους προσκύνημα.

Το σχέδιο προέβλεπε μετάβαση στην Λέσβο (πατρίδα του Στέλιου) και από εκεί πέρασμα απέναντι στο Αιβαλί και από την Αλικαρνασσό πίσω στην Κω και μετά από ένα πέρασμα στην Νίσυρο επιστροφή στον Πειραιά. Κανονίστηκαν λοιπόν τα ξενοδοχεία και τα (πολλά) ακτοπλοικά εισιτήρια και όταν ήμασταν έτοιμοι για απόπλου έσκασε το νέο. Η αναμενόμενη εδώ και μήνες ορκωμοσία της κόρης μας ορίστηκε για τις 25/6 μέρα που θα ήμασταν στο Αιβαλί….. Γρήγορη σύσκεψη, απόφαση να γυρίσει η Μαρία πίσω αεροπορικώς και επανασύνδεση στο Αιβαλί το απόγευμα, στις 25/6.

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/6

Αναχώρηση λοιπόν το μεσημέρι από το λιμάνι του Πειραιά για το Σίγρι της Λέσβου και μετά από ένα ωραίο ταξίδι φτάσαμε στο όμορφο ψαροχώρι το βραδάκι ,ακριβώς όταν έπρεπε για ουζάκι δίπλα στην παραλία με τοπικούς ψαρομεζέδες. Ύπνος λοιπόν για να είμαστε φρέσκιοι την επαύριο.

ΚΥΡΙΑΚΗ 23/6

Πήραμε  το πρωινό μας δίπλα στην θάλασσα και πήγαμε στο μικρό αλλά πάρα πολύ καλό Μουσείο Απολιθωμένου Δάσους που λειτουργεί στο Σίγρι. Μετά από μια κατατοπιστικότατη παρουσίαση και αφού είδαμε καταπληκτικά απολιθώματα ανεβήκαμε στις μηχανές με προορισμό την αρχαία πόλη της Μήθυμνας. Στον δρόμο σταματήσαμε στην υπέροχη Μονή Υψηλού με την φανταστική θέα και καταλήξαμε να πίνουμε καφέ στην σκιά των πλατανιών της  πλατείας της Άντισσας.

 Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στον προορισμό μας και εγώ με την Μαρία που δεν είχαμε ξαναέρθει μείναμε εκστασιασμένοι. Είναι ορισμένα μέρη που είναι ομορφότερα από τις φωτογραφίες που έχεις δεί και ο Μόλυβος (το μεσαιωνικό όνομα της Μήθυμνας) είναι ένα από αυτά. Ξεκούραση, μπανάκι , βόλτα στα σοκάκια του πολύ καλά διατηρημένου κάστρου και στο τέλος ουζοκατάσταση με νοστιμότατους ψαρομεζέδες στο γραφικό λιμανάκι με φόντο το φωτισμένο κάστρο. Μαγεία….

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/6

Φεύγουμε  από τον Μόλυβο με προορισμό την Μυτιλήνη και μέσα από έναν ενδιαφέροντα δρόμο με θέα την θάλασσα και πολλή βλάστηση πλησιάζουμε  την Μονή του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο. Σε κάποιο σημείο του δρόμου μας έτυχε και κάτι που τόσα χρόνια δεν το έχω ξανακούσει. Σε μια φουρκέτα και ενώ είναι μπροστά ο Στέλιος, ένα φίδι που διέσχιζε το οδόστρωμα τρόμαξε και του έκανε επίθεση δαγκώνοντας το παπούτσι του. Τρελό έτσι? Χωρίς άλλα απρόοπτα φτάσαμε στην μονή. Στάση λοιπόν για προσκύνημα και καφέ με λουκουμάδες και μετά φύγαμε για Μυτιλήνη όπου φτάσαμε αργά το μεσημέρι .

Αφού είδαμε φίλους και κάναμε τα πρώτα ψώνια της εκδρομής ,τσιμπήσαμε κάτι και αποχαιρετήσαμε την Μαρία που θα έπαιρνε το αεροπλάνο για Αθήνα και οι υπόλοιποι τρείς πήραμε το καράβι για το Αιβαλί . Φθάνοντας μας έκανε εντύπωση η υπέρμετρη επίδειξη εθνικισμού με τις τεράστιες και πανταχού παρούσες σημαίες και τα αμέτρητα αγάλματα του (βλοσυρού πάντα) Ατατούρκ. Καλοσυνηθισμένοι από τα ταξίδια  στην Ευρώπη μας έκανε μεγάλη αντίθεση, όπως και ο τελωνειακός έλεγχος στην είσοδό μας στην χώρα.

 

Τακτοποιηθήκαμε λοιπόν στο παλιό τριώροφο σπίτι που λειτουργεί πλέον ως οικογενειακό B&B και βγήκαμε για εξερευνητική βόλτα στην πόλη και εύρεση φαγητού. Πρώτη εντύπωση ,αδιάφορη. Περιμέναμε τοπικό ύφος και ανατολίτικη εσάνς και συναντήσαμε περιβάλλον και νοοτροπία προσανατολισμένη στην εκμετάλλευση ενός άχρωμου μαζικού τουρισμού. Αυτή την αίσθηση θα την είχαμε και στο υπόλοιπο ταξίδι μας. Θεωρώ βέβαια ότι αυτό ισχύει για την παραλιακή Τουρκία και ότι στο εσωτερικό της χώρας θα είναι διαφορετικά.

 

ΤΡΙΤΗ 25/6

Όταν ξυπνήσαμε το πρωί το πρωινό στην αυλή του σπιτιού ήταν μια έκπληξη για εμάς. Στην Τουρκία το πρωινό αποτελείται από πολλά αλμυρά ,ελιές ,γλυκά του κουταλιού κ.α. Αφού ήπιαμε και τον καφέ μας αφιερώσαμε το πρωινό στην προμήθεια συναλλάγματος, αριθμούς κινητής  τηλεφωνίας, βενζίνη στις μηχανές (η οποία παρεπιπτόντως  είναι καλή και 40% φτηνότερη από την Ελλάδα) και μετά βούρ για βουτιά στην παραλία Badavut που θεωρείται μια από τις καλύτερες της χώρας. Αφού ήπιαμε τις μπύρες μας και φάγαμε τηγανητό ψάρι στην παραλία, επιστρέψαμε για να παραλάβουμε και την Μαρία που αφίχθηκε το απόγευμα από την Μυτιλήνη .

 

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/6

Μετά το πρωινό φορτώσαμε τις μηχανές και βγήκαμε στον δρόμο για την Πέργαμο. Πρώτη εντύπωση ,είμαστε οι μόνες μηχανές που κυκλοφορούν στον δρόμο .Αρχικά νομίζαμε ότι ήταν τυχαίο που στο Αιβαλί  είδαμε μόνο μια μηχανή αλλά τελικά όντως δεν υπάρχουν πολλές στην Τουρκία. Δεύτερον ο επαρχιακός δρόμος έχει πολλά φανάρια που χαλάνε το ταξίδι και σε καθυστερούν πολύ.

Φτάσαμε με το καλό στην Πέργαμο και εντυπωσιαστήκαμε με την τοποθεσία της αρχαίας πόλης ,δίπλα σε μια λίμνη, πάνω σε έναν λόφο να δεσπόζει στην πεδιάδα. Πλούσια πόλη από ότι φαίνεται από τα ερείπιά της ,με το πιο επικλινές θέατρο που έχω δεί έως τώρα. Αφού λοιπόν περπατήσαμε ανάμεσα σε ναούς ,θέατρο και οχυρώσεις κατεβήκαμε στην νέα πόλη για καφέ και γλυκό.

 

 

Ξεκινήσαμε για την Σμύρνη με ψιλόβροχο αλλά γρήγορα ο καιρός βελτιώθηκε και η θερμοκρασία ανέβηκε αισθητά. Σε συνδυασμό και με τα πολλά φανάρια ανέβηκε και η δική μας θερμοκρασία. Κάποια στιγμή βγήκαμε τον κόλπο της Σμύρνης και αμέσως πέσαμε σε μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων. Από ότι μάθαμε μετά αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο και στην είσοδο και στην έξοδο της πόλης. Ευτυχώς κινηθήκαμε σβέλτα και το GPS έπιασε δουλειά και μας οδήγησε γρήγορα στο ξενοδοχείο μας.

 

Αφού λοιπόν τακτοποιηθήκαμε  και ξεκουραστήκαμε λίγο βγήκαμε για βραδινή βόλτα στην παραλία και στον παλιό Ελληνικό μαχαλά, την Πούντα. Τίποτα δεν περιγράφει καλύτερα αυτήν την πόλη από τα λόγια του Σεφέρη όπως μας τα μετέφερε η Τώνια ‘’Η Σμύρνη έχει χάσει τον ίσκιο της όπως τα φαντάσματα. Και για να κρύψει την ενοχή της έριξε τόνους τσιμέντο πάνω της’’.

ΠΕΜΠΤΗ 27/6

Δεύτερη μέρα λοιπόν στην Σμύρνη και αφού πήραμε πρωινό ξεκινήσαμε για μια βόλτα στο παζάρι της πόλης, το Kemeralti Carcici και στα κοντινά αξιοθέατα. Περπατήσαμε λοιπόν στα στενά σοκάκια με τα εμπορικά , εξερευνήσαμε τα σκεπαστά παζάρια, επισκεφθήκαμε το Hisar τζαμί και το Konak τζαμί, είδαμε το ιστορικό ρολόι στο Konak Meyndani (που όμως ήταν σκεπασμένο για εργασίες συντήρησης) , αγοράσαμε αναμνηστικά και μαντήλια οι γυναίκες της παρέας και ήπια με καφέ και τσάι σε παραδοσιακά μαγαζάκια. Κουρασμένοι από την πολύωρη βόλτα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου η Τώνια με την Μαρία επισκέφτηκαν το σπα και εγώ με τον Στέλιο απολαύσαμε ντονέρ και μπύρες στο εστιατόριο.

Το απόγευμα το ραντεβού με τους υπόλοιπους ήταν στο Asansor  .Πρόκειται για μια παραθαλάσσια  περιοχή της Σμύρνης όπου ένα μεγάλο εξωτερικό ασανσέρ μεταφέρει τον κόσμο στον υπερκείμενο λόφο όπου η θέα στην πόλη και στον κόλπο της Σμύρνης είναι άπλετη και μπορείς να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα πίνοντας τον καφέ σου η δειπνώντας.

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες  και ένα ποτάκι εκεί αποφασίσαμε να ξαναπάμε για φαί  και βόλτα στον παλιό Ελληνικό μαχαλά όπου έχουν μαζευτεί πλέον όλα τα εστιατόρια και καφέ. Σε ένα από αυτά περνώντας με τις μηχανές είδαμε παρκαρισμένες πολλές Harley Davidson ,μας έκανε εντύπωση χαιρετήσαμε και συνεχίσαμε. Μετά το δείπνο ,επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο γιατί αύριο φεύγουμε για Κουσάντασι.

  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/6

Το γνωστό πρωινό πρόγραμμα ξανά λοιπόν. Πρωινό ,πακετάρισμα ,φόρτωμα οι βαλίτσες στις μηχανές και φύγαμε. Και πάλι πέφτουμε στο απίστευτο μποτιλιάρισμα στις εξόδους της πόλης. Με αρκετό κόπο αυτή την φορά καταφέρνουμε να απεγκλωβιστούμε και το μεσημεράκι ήμασταν στο Κουσάντασι ,την αρχαία Νεάπολη. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο, αλλαγή ενδυμασίας και πάμε για μπάνιο στο κοντινό ‘’ Εθνικό πάρκο Δέλτα ποταμού Μαιάνδρου’’ που μας σύστησαν την παραλία Kalamaki  απέναντι από την Σάμο.

Μετά από αρκετή ώρα λόγω της δυσκολίας του δρόμου φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου , πληρώσαμε τα διόδια εισόδου και μπήκαμε σε ένα πολύ όμορφο δάσος  σαν αυτά που υπάρχουν παντού σε παραλιακά μέρη στην Ελλάδα.  Και εκεί ήρθε η απογοήτευση. Τελείως αναξιοποίητο το μέρος , εγκαταλελειμμένες  παραλίες, πολλά σκουπίδια από αυτούς που έκαναν πικ-νικ και προς μεγάλη μας έκπληξη αγριογούρουνα παντού δίπλα σου. Κάναμε πάντως το μπάνιο μας έχοντας ακριβώς απέναντι σε πολύ μικρή απόσταση την Σάμο και το απογευματάκι γυρίσαμε πίσω.

 

 

Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με φαγητό σε προτεινόμενη ψαροταβέρνα στο λιμάνι (το νού σας οι μαγαζάτορες μεταχειρίζονται διάφορα κόλπα για να σας ξεγελάσουν στις τιμές, στην ποσότητα κτλ.),βόλτα και ψώνια στην τοπική αγορά που θυμίζει έντονα το Μοναστηράκι, και βραδινό ποτάκι σε Ιρλανδέζικη παμπ λόγω των πολλών Ιρλανδών που έχουν εγκατασταθεί εκεί.  Σε γενικές γραμμές το Κουσάντασι είναι μια σχετικά συμπαθητική αλλά πολύ τουριστική μικρή πόλη.  Ύπνος  λοιπόν γιατί αύριο το πρόγραμμα έχει Έφεσσο!!!!.

ΣΑΒΒΑΤΟ 29/6

Έφτασε επιτέλους η μέρα που όλοι περιμέναμε σε αυτήν την εξόρμηση. Η επίσκεψη στον αρχαιολογικό  χώρο της Εφέσσου. Είχαμε πάρει τις πληροφορίες μας από το προηγούμενο βράδυ και είχαμε καταστρώσει το σχέδιό μας. Ο αρχαιολογικός χώρος έχει δύο πύλες , από την μια μπαίνεις και βγαίνεις από την άλλη μετά από 3,5 χλμ. περπάτημα. Αλλά αν δεν έχεις φροντίσει για μεταφορικό μέσο ο κύκλος για να ξαναπάμε στις μηχανές θα ήταν τεράστιος. Αφήσαμε λοιπόν από μια μηχανή σε κάθε πύλη κι έτσι δεν κουραστήκαμε επιπλέον.

Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να ανέβουμε στις μηχανές για να φύγουμε ,βλέπουμε να μας πλησιάζουν δύο μηχανές, ένα FJR και μία Harley Davidson. ΄΄Να δεις που είναι Έλληνες΄΄ λέω του Στέλιου. Και πράγματι ήταν!!!! Μας πλησίασαν για να ρωτήσουν πληροφορίες για τον αρχαιολογικό χώρο και πάνω στην κουβέντα βρεθήκαμε με κοινούς γνωστούς από μοτοσυκλετιστικές ομάδες. Είχαν έρθει από Αθήνα για μια συγκέντρωση Harley Davidson στην Σμύρνη και ναι ήταν στο καφέ που είδαμε τις πολλές μηχανές και που ανέφερα πιο πάνω. Αφού ανταλλάξαμε πληροφορίες ,ευχές και τηλέφωνα ξεκινήσαμε για το Sirince.

 

Το Sirince είναι ένα παραδοσιακό χωριό που ιδρύθηκε και κατοικήθηκε αποκλειστικά από ελληνικό πληθυσμό τον 14^ο αιώνα  έως το 1922, 9 χλμ. από την Έφεσσο  . Έχει καφενεία, εστιατόρια και μικρά εμπορικά μαγαζάκια αραδιασμένα στα μικρά καλντερίμια του και πολλά όμορφα σπιτάκια χτισμένα από Μυτιληνιούς και Καρπάθιους μάστορες με πηλιορείτικη αρχιτεκτονική και  αποτελεί πόλο έλξης για ντόπιους και τουρίστες της ευρύτερης περιοχής. Πήγαμε λοιπόν κι εμείς για ένα ελαφρύ γεύμα και καφεδάκι πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για Αλικαρνασσό.

 

Εκεί στην περιοχή γύρω από το Κουσάντασι είδαμε και κάτι που μας φάνηκε περίεργο έως αστείο. Σε διάφορα σημεία στο πλάι του δρόμου βάζουν χαρτονένια αντίγραφα περιπολικών με ενεργό φάρο για να τρομάζουν τους οδηγούς. Μετά από την δεύτερη φορά που το βλέπεις ,το συνηθίζεις  οπότε χάνει την όποια αξία του.Άλλο ένα περίεργο που είδαμε στον δρόμο για την Αλικαρνασσό ήταν διάφορα εστιατόρια και καφέ που είχαν μία μεγάλη μάνικα κρεμασμένη ψηλά που έριχνε πολύ νερό στα αυτοκίνητα των πελατών  τους για να τα δροσίσει ίσως?

Αφού κάναμε μια μικρή στάση για τσάι σε ένα χωριό δίπλα στην λίμνη Bafa, φτάσαμε αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο μας όπου μας περίμεναν οι φίλοι που είχαν φτάσει νωρίτερα. Αφού τακτοποιηθήκαμε ,ρίξαμε μια βουτιά στην πισίνα και όλοι μαζί βγήκαμε για δείπνο και βραδινή βόλτα στην πόλη. Η Αλικαρνασσός και όλη η γύρω περιοχή είναι σαν ένα τεράστιο ξενοδοχείο ,τόσο που αναρωτιέσαι  που μένουν οι ντόπιοι. Μιλιούνια  τουριστών υπάρχουν παντού και νομίζεις ότι είσαι σε κάποιο από τα πολύ τουριστικά σημεία της Ελλάδας  τον Αύγουστο  ,αλλά χωρίς αυτό το ιδιαίτερο χρώμα του Αιγαίου.  Συμπερασματικά : αδιάφορη πόλη. Πάμε για ύπνο λοιπόν γιατί αύριο παίρνουμε το καράβι για την Κώ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 30/6

Το πρωί αποχαιρετήσαμε τους φίλους που θα επέστρεφαν οδικώς στην Θεσσαλονίκη και εμείς αφού τελειώσαμε όλες τις τελωνειακές διατυπώσεις ,επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι που θα μας μετέφερε στην Κω. Μετά από ένα σύντομο κι ευχάριστο ταξίδι υπό την συνοδεία θαλάσσιων χελωνών δέσαμε στο λιμάνι. Άντε πάλι τελωνειακός έλεγχος και αφού τελειώσαμε πήγαμε για το ξενοδοχείο.

Κι εδώ είχα τα πρώτα νεύρα της εκδρομής. Ενώ είχαμε κλείσει   δωμάτια με πρωινό ο ξενοδόχος επέμενε πως όχι, παρ’όλες τις φωτοτυπίες της κράτησης που του έδειχνα. Δώσαμε τόπο στην οργή για να μην χαλάσουμε την διάθεσή μας και είπαμε ότι θα παίρναμε πρωινό στην πόλη ,όπως κι έγινε. Σε όλο το ταξίδι δεν συναντήσαμε τέτοιον αντί-επαγγελματισμό και στεναχωρηθήκαμε γιατί κάτι τέτοιες συμπεριφορές αμαυρώνουν την καλή εικόνα της χώρας μας.

 

Φύγαμε λοιπόν για beach-bar ,μπάνιο και κλασσικά παγωμένους καφέδες που μας είχαν λείψει στην Τουρκία. Ανάμεσα στις βουτιές και στους παγωμένους καφέδες επιβεβαιώσαμε τις πληροφορίες της Τώνιας για την βραδινή βόλτα μας στην Ζία για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα και να φάμε σε τοπικό σούπερ προτεινόμενο εστιατόριο. Αφού με δυσκολία καταφέραμε να βρούμε τραπέζι το απογευματάκι ξεκινήσαμε την βόλτα μας.

 

Κάναμε λοιπόν μια όμορφη βόλτα στην βόρεια ακτή του νησιού και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα βρισκόμασταν στο χωριό. Πράγματι η δύση του ήλιου από εκεί είναι μαγευτική και το φαί που απολαύσαμε εξαίσιο. Ήταν κατά γενική ομολογία το καλύτερο που δοκιμάσαμε σε ολόκληρο το ταξίδι. Τελειώνοντας έτσι όμορφα η μέρα γυρίσαμε πίσω για ύπνο.

ΔΕΥΤΕΡΑ 1/7

Το πρωί φορτώσαμε στα γρήγορα τις μηχανές και πήγαμε για πρωινό στα Καρδάμαινα από όπου θα παίρναμε το καραβάκι για το αγαπημένο μου νησί, την Νίσυρο. Κάτι έχει η ατμόσφαιρα σε αυτό το νησί που μου ταιριάζει απόλυτα και σε όλο το ταξίδι είχα ζαλίσει τους υπόλοιπους της παρέας με αυτό.

Μόλις κατεβήκαμε στο Μανδράκι οι άνδρες πήγαμε να πάρουμε από το τοπικό πρακτορείο τα εισιτήρια της επιστροφής μας και οι γυναίκες έκαναν μια βόλτα στην χώρα. Όλοι ενθουσιάσθηκαν με το σκηνικό κι αφού ανεβήκαμε στις μηχανές πήγαμε σε ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στο νησί,ένα μικρό καφενείο-ταβερνούλα στην ερημική και με ηφαιστειακή άμμο παραλία,Λιές. Αφού απολαύσαμε αραλίκι,μπάνιο και καφεδάκια,ξεκινήσαμε για τον κρατήρα του ηφαίστειου.

 

Αυτήν την επίσκεψη όσες φορές και να την κάνω πάντα νοιώθω ένα δέος απέναντι στην φύση. Το σκηνικό είναι απόκοσμο και σεληνιακό ,υποβλητικό και περίεργο για όσους δεν έχουν ιδιαίτερες γνώσεις γεωλογίας. Ευτυχώς εμείς είχαμε στην συντροφιά μας τον Στέλιο ο οποίος έχει πολλές γνώσεις σεισμολογίας και γεωλογίας και μας είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για το ηφαίστειο.  Σταθήκαμε και πολύ τυχεροί γιατί όταν κατεβήκαμε στον κρατήρα ήμασταν τελείως μόνοι κι αυτό συνετέλεσε τα μέγιστα στην απόλαυση της εμπειρίας.

 

Αφού ικανοποιήσαμε την περιέργειά μας για το ηφαίστειο,η πείνα μας οδήγησε στον Εμπορειό,ένα μικρό και μισοεγκαταλελειμένο χωριουδάκι χτισμένο στην βόρεια ακμή της καλντέρας. Εκεί υπάρχει ένα από τα καλύτερα ταβερνάκια του Αιγαίου γιατί τα περισσότερα υλικά για το φαγητό προέρχονται από τα περιβόλια και τα ζώα της οικογένειας  που έχουν μέσα στην καλντέρα. Όσο για την θέα, συγκλονιστική γιατί το μπαλκόνι του ατενίζει  ολόκληρο το ηφαίστειο σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.

 

Ήταν ήδη απογευματάκι κι ένας καφές σε μία από τις ομορφότερες πλατείες της Ελλάδας ήταν ότι έπρεπε. Πεταχτήκαμε λοιπόν στην Νικιά που είναι χτισμένη στην Ανατολική ακμή της καλντέρας . Υπέροχο χωριουδάκι με κουκλίστικα σπίτια και θέα στον κρατήρα που σου κόβει την ανάσα. Και πάλι η τύχη ήταν μαζί μας και δεν υπήρχε ούτε ένα πούλμαν με τουρίστες στο χωριό κι έτσι το χαρήκαμε με τις καλύτερες συνθήκες.

Πλησίαζε όμως η ώρα της αναχώρησης με το καράβι κι έτσι γυρίσαμε στο Μανδράκι για γλυκό και προετοιμασία επιβίβασης. Αφού τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μαζευτήκαμε και αναπολήσαμε την πιο γεμάτη μέρα της εκδρομής και συνολικά ολόκληρο το ταξίδι. Πάντα στο πλοίο της επιστροφής κάνουμε την ανασκόπηση του ταξιδιού για να συνειδητοποιήσουμε τις εμπειρίες που ζήσαμε και όπως λέει κι ένας φίλος ‘’να σχεδιάσουμε στο μυαλό μας την εξόρμηση της επόμενης χρονιάς’’.

Την επομένη  το πρωί το πλοίο έδεσε στο λιμάνι του Πειραιά και αφού αποβιβαστήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε ήδη σκεφτόμασταν το επόμενο ταξίδι……..