Το ταξίδι στην Ρουμανία και στη Σερβία και συνεπώς σε ένα μεγάλο κομμάτι των Βαλκανίων, ήταν για εμένα ένα όνειρο ή μάλλον ένας στόχος. Ξεκίνησε στις αρχές του 2017, όταν πρωτοείδα την ανάρτηση και θα ήταν το πρώτο ταξίδι μου στο εξωτερικό.

Τα πράγματα ήταν δύσκολα γιατί έψαχνα δουλειά εκτός Ελλάδος οπότε δεν ήταν μόνο η χρονική συγκυρία αλλά και το οικονομικό θέμα, όπως και το αν θα βρίσκομαι εντός Ελλάδος. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία και έτσι έκλεισα τα δωμάτια, ελπίζοντας ότι οι συνθήκες θα βελτιωθούν και θα οδηγήσουν στην πραγμάτωση αυτού του στόχου. Κάπου εκεί λίγο μετά το Πάσχα και στις αρχές του καλοκαιριού ήταν που άρχισε να γίνεται όλο και πιο αληθινό και έμοιαζε όλο και πιο εφικτό και όλο και πιο κοντινό, οι συνθήκες καλυτέρεψαν σε αρκετούς τομείς και άρχισε το όνειρο να γίνεται όλο και πιο πραγματοποιήσιμο. Ξεκίνησα τις προετοιμασίες στη μηχανή αλλά και σε εμένα, άλλωστε δεν είχα ξανακάνει τέτοιο ταξίδι και μάλιστα με τέτοια μηχανή.Ήθελε δουλειά…

Κάπως έτσι στις αρχές Αυγούστου ήταν όλα έτοιμα, εγώ η Κωνσταντίνα, η μηχανή, η διάθεση …. Τότε συναντήθηκα με τον συνταξιδιώτη Στάικο για να κανονίσουμε να πάμε μερικές μέρες ακόμη μετά το τέλος του ταξιδιού προς Σερβία, μιας και ήταν όνειρο μου από μικρό παιδί να επισκεφθώ την πόλη και το μουσείο του Τέσλα. Κάπου εκεί και ο Δημήτρης άλλος ένας συνταξιδιώτης είπε ότι ήθελε να έρθει και αυτός και είχε 2-3 μέρες έξτρα να έρθει μέχρι το Βελιγράδι και θα γυρνούσε μετά Ελλάδα.

Σάββατο 12/08/17

Από  πολύ νωρίς το πρωί η μηχανή είναι έξω από το σπίτι και μας περιμένει να την φορτώσουμε. Έχουμε κοιμηθεί λίγο και η καρδιά φτερουγίζει. Θα τα καταφέρουμε? Είναι τα πράγματα σωστά? Η μηχανή θα είναι εντάξει ? Θα αντέξουμε?

Η συνάντηση ήταν στα ΣΕΑ Αφιδνών σχεδόν με την  μισή ομάδα και η υπόλοιπη θα εντασσόταν  στην πορεία. Η άνοδος προς τα σύνορα είχε ξεκινήσει, το ταξίδι ήταν όπως πάντα βαρετό μέχρι εκεί, αλλά οι προσδοκίες γέμιζαν τον κενό ανούσιο χρόνο με χαρά και ανυπομονησία. Η ομάδα σιγά σιγά μαζευόταν στις διάφορες στάσεις, αυξανόταν όμως και η ζέστη.Υπομένουμε,σύντομα θα δροσίσει εκτός Ελλάδας ,ελπίζαμε με την Κωνσταντίνα.

Φτάνοντας στις Σέρρες και στο ξενοδοχείο η ομάδα ήταν κουρασμένη κυρίως από την ζέστη, αλλά και τα χιλιόμετρα, όμως παρατήρησα ότι κάποιοι από τους συμμετέχοντες δεν είχαν διαβάσει τους κανόνες ασφάλειας της ομάδας και δεν ακολουθούσαν όπως οι υπόλοιποι και αυτό με προβλημάτισε. Με στεναχώρησε πάρα πολύ διότι έκανα όνειρα και σχέδια για αυτό το ταξίδι και φοβήθηκα ότι όλο αυτό θα χαλάσει και την ομάδα και το ταξίδι , αλλά πάνω από όλα το όνειρό μου.

Κυριακή 13/08/2017

Τη επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το οχυρό του Ρούπελ που δεν είδαμε το Σάββατο και ήταν μια όμορφη εμπειρία γεμάτη ιστορία, την δική μας ιστορία. Το πνεύμα των T-Motoriders επανήλθε και άρχισα να αισθάνομαι πάλι ωραία. Περάσαμε εύκολα τα σύνορα και κατευθυνθήκαμε προς Ρουμανία, όπου στο δρόμο βάλαμε τα αδιάβροχα διότι άρχισε να βρέχει και κάπου εκεί παραλάβαμε και τους τελευταίους των Μοϊκανών.

 

Είδαμε όμως ένα απίστευτο ατύχημα που μας έβαλε άσχημα στην πραγματικότητα των βουλγαρικών δρόμων και οδηγών. Με αρκετή βροχή συνεχίσαμε χωρίς αυτό να επηρεάσει τίποτα άλλο πέραν της ταχύτητας με την οποία διασχίζαμε την χώρα και φτάσαμε σε ένα πολύ όμορφο καφέ μέσα στο δάσος όπου και ξεκουραστήκαμε.

Τα ατυχήματα ήταν πάρα πολλά και η ανησυχία μου μεγάλη μέχρι να βγούμε από την χώρα. Βγάλαμε τα αδιάβροχα και ξεκινήσαμε για το τελευταίο μεγάλο κομμάτι της διαδρομής προς το ξενοδοχείο. Τα σύνορα στην Ρουμανία ήταν εξίσου εύκολα, αν και κάποια στιγμή δεν μπορούσα να βρω με τίποτα την άδεια κυκλοφορίας και έπαθα ένα σοκ… Ευτυχώς η Κωνσταντίνα με ξέρει ότι θα τα είχα τριπλοτσεκάρει πριν φύγουμε και με ηρέμησε λέγοντάς μου ότι κάπου εκεί είναι και τελικά είχε δίκιο….

Φτάνοντας στην Κραιόβα και όντας η 2η μέρα του ταξιδιού ήταν πλέον νύχτα και αφού αφήσαμε τις μηχανές στο ξενοδοχείο  βγήκαμε να βρούμε κάτι να φάμε και να προμηθευτούμε τοπικό νόμισμα. (Τα ανταλλακτήρια είναι πάντα ο χειρότερος τρόπος να προμηθευτεί κάποιος τοπικό νόμισμα, ο πιο εύκολος και ασφαλής τρόπος είναι μέσα από ΑΤΜ μιας τοπικής τράπεζας χρησιμοποιώντας την κάρτα σου όπως θα έκανες στην Ελλάδα).

 

Η αναζήτηση τροφής ήταν άκαρπη μιας και θέλαμε να φάμε κάτι τοπικό και όχι fast food που θα μπορούσαμε να φάμε και Ελλάδα. Τελικά καταλήξαμε με apa plata! (φυσικό νερό χωρίς μπουρμπουλήθρες)…..

 

Δευτέρα 14/08/2017

Η επόμενη μέρα ήταν μία έκπληξη για μένα,το τοπίο μαγευτικό και η διαδρομή απίστευτη. Ξεκίνησε η ανάβαση της Transalpina, σχεδόν δάκρυσα… Ο δρόμος πανέμορφος και στο πρώτο κομμάτι του που ήταν πιο γυμνός αλλά και μετά όταν ανεβήκαμε υψόμετρο και η βλάστηση ήταν πιο πυκνή και ψηλή. Οι στροφές διαδοχικές, να ανεβαίνουν τις πλαγιές σαν φίδι, ο καιρός μας έκανε την χάρη και ήταν καλός και έτσι απολαύσαμε τις στροφές και τον πολύ καλό σε ποιότητα δρόμο. Ώσπου φτάσαμε στην κορυφή και εκεί τα λόγια ήταν λίγα.

Η κατάβαση ξεκίνησε με τα συναισθήματα για την θέα αλλά και την διαδρομή που κάναμε να ξεχειλίζουν. Σταματήσαμε για έναν γρήγορο καφέ σε ένα ξενώνα στην μέση του βουνού σε ένα καταπράσινο σημείο. Μετά πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο και την τρίτη διανυκτέρευση στην Κραιόβα.

Η επόμενη ήταν η μεγάλη μέρα και έτσι μετά από μια γρήγορη αναζήτηση φαγητού γυρίσαμε για ξεκούραση. Αν η εκδρομή τελείωνε εδώ θα ήμουν ήδη ευχαριστημένος από την ομορφιά που έχω αντικρίσει. Παρόλα αυτά αύριο θα είναι μια μεγάλη μέρα. Μια μέρα που πολλά θα συμβούν…

 

Τρίτη 15/08/2017

Με κάποιες καθυστερήσεις ξεκινάμε για τον αυτοκινητόδρομο Tranfagarasan, το ταξίδι είχε ένα σκοπό και ήταν αυτός, αυτή η μέρα… Για μένα είχε πολλούς παραπάνω στόχους και σήμερα θα ήταν η επίτευξη κάποιων από αυτούς. Ξεκινώντας την ανάβαση τα πράγματα άρχισαν να προμηνύουν άσχημο καιρό κάτι που με έκανε νευρικό , διότι αν ο καιρός μου τα χαλούσε τίποτα από όσα ήθελα να κάνω δεν θα μπορούσαν να γίνουν.

 

 Τα σύννεφα κινούνταν γρήγορα λες και παίζανε μαζί μας. Οι θερμοκρασίες ήταν χαμηλές και σε αρκετά σημεία η υγρασία έντονη, η ανάβαση έγινε με λίγη επιφύλαξη μιας και ο δρόμος ειδικά στο πρώτο κομμάτι του δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Ωστόσο φτάνοντας βλέπαμε πλέον με τα ίδια μας τα μάτια την ομορφιά του τοπίου που μέχρι τώρα βλέπαμε στις φωτογραφίες…

 

Κάναμε δύο στάσεις στην ανάβαση για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την θέα. Ο καιρός μας είχε κάνει το χατίρι. Έτσι έζησα δύο μεγάλες στιγμές  που θα τις θυμάμαι για πάντα. (Είναι το πρώτο μεγάλο ευχαριστώ προς την ομάδα, χωρίς εσάς τίποτα από τα δύο δεν θα είχε γίνει). Τα τοπία μαγευτικά , όμως δεν με είχε προετοιμάσει κανείς για την ομορφιά που θα ακολουθούσε σε λίγα λεπτά….

 

Μετά τις καθιερωμένες φωτογραφίες οδηγήσαμε περίπου 10 λεπτά και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του δρόμου, όπου και είπαμε να κάνουμε στάση για ξεκούραση και ξάφνου μπροστά μας η λίμνη Balea. Το τοπίο απερίγραπτο, ονειρικό θα έλεγα, τα σύννεφα παίζανε με τα νερά και οι γρήγορες εναλλαγές σε συννεφιά και ήλιο και τούμπαλιν το έκαναν ακόμη πιο μαγευτικό.

 

Ο Transfagarasan συνέχισε να μας επιβραβεύει με όμορφες στροφές και τοπία και η οδήγηση ήταν μια πραγματική απόλαυση. Στο κατέβασμα πλέον, κάναμε αρκετές στάσεις όπου μία ήταν σε μία όμορφη μικρή πόλη την Curtea de Arges. Η επιστροφή ήταν κουραστική αλλά μας επιβράβευσε. Πίσω στην πραγματικότητα η ομάδα είχε κουραστεί υπήρχε πολύ κίνηση και αρκετή έλλειψη συνεργασίας και κάποιο ατύχημα στο δρόμο συνέβαλε να έχει πολύ κίνηση ο δρόμος και αρκετή ταλαιπωρία.

Τετάρτη 16/08/2017

Το επόμενο ξημέρωμα μας επιφύλασσε πολλά. Το πρόγραμμα για πρώτη φορά τηρήθηκε και η Ομάδα ήταν έτοιμη, φύγαμε λοιπόν γρήγορα για μια από τις πιο δύσκολες μέρες μας, δυστυχώς με κάποιες αδιαθεσίες . Ήταν η μέρα που ήμουν σκούπα και η θέα της ομάδας από το πίσω μέρος ήταν απολαυστική παρόλη την ευθύνη. Ο καιρός αρκετά ζεστός και η κίνηση στο δρόμο ακόμα πιο πολλή. Η αδιαθεσία ενός μέλους, έφερε ανησυχία σε όλους μας και δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο άγχος μπορεί να έφερε στον Αρχηγό της Εξόρμησης , Βασίλη. Κάναμε όλοι ότι ήταν δυνατό να βοηθήσουμε.

Απανωτά περιστατικά (μαζί με το έδαφος που υποχώρησε κάτω από την μηχανή του Δημήτρη) φέρανε εκνευρισμό. Η κούραση ,το άγχος και η απίστευτη κίνηση και ζέστη ήταν κατασταλτικοί παράγοντες για όλους αλλά τελικά φτάσαμε στο ορυχείο αλατιού Salina Turda. Ένα από τα πιο εκπληκτικά θεάματα που έχω αντικρίσει . Ο μόχθος τόσων ανθρώπων για να εξορύξουν το αλάτι και παρά την κλειστοφοβία μου μπήκα στο ορυχείο και αυτό με αντάμειψε. Το συνονθύλευμα των γεγονότων μαζί με την διακοπή ρεύματος και την κούραση, έκανε την ημέρα ακόμη πιο δύσκολη μιας και έπρεπε να ανεβούμε με τις σκάλες (20 όροφοι) για να φύγουμε.

 

 

Η καταπόνηση για αρκετούς ήταν εμφανής και κυρίως για τον αρχηγό όπου είχε αρχίσει να ανεβάζει πυρετό και να αισθάνεται άσχημα. Μετά από συζήτηση της εναπομείνουσας ομάδας αποφασίστηκε η διαδρομή της επιστροφής , χωρίς όμως να μπορεί ο Βασίλης να παραμείνει πλοηγός. Προσφέρθηκα λοιπόν  να βοηθήσω και έτσι και έγινε. Ευχαριστώ όσους με εμπιστεύτηκαν γιατί ξέρω ότι είναι δύσκολο να εμπιστεύεσαι κάποιον ως πλοηγό.

Η διαδρομή από την Salina Turda ως το Brasov ήταν και αρκετή σε χιλιόμετρα και μετά από λίγο δύσκολη διότι άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Το πρόγραμμα δεν μπορούσε να ακολουθηθεί και έτσι επιλέξαμε να πάμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Από την πρώτη στιγμή οι ώμοι μου ένοιωθαν το βάρος την ευθύνης η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Δεν ήμουν σκούπα ή μέρος της ομάδας, ήμουν υπεύθυνος για όλους….

Η επιστροφή ήταν δύσκολη για όλους, οι συνθήκες άσχημες και κατευθυνόμασταν κατευθείαν μέσα στην καταιγίδα. Με μία στάση στην Sighisoara  για ανεφοδιασμό και δικό μας και των μηχανών , ξεκινήσαμε για το τελευταίο και δύσκολο κομμάτι της ημέρας προς το ξενοδοχείο. Η διαδρομή ωραία, ωστόσο τα μάτια ήταν στους καθρέφτες και στον δρόμο. Φτάνοντας αντικρίσαμε μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ρουμανίας το Brasov.

Καταβεβλημένοι από τις δυσκολίες της ημέρας πήγαμε κατευθείαν για ύπνο μιας και θα είχαμε δύο διανυκτερεύσεις εκεί και θα είχαμε χρόνο να απολαύσουμε αυτήν την πανέμορφη πόλη.

 

Πέμπτη 17/08/2017

Η επόμενη μέρα βρίσκει την ομάδα αποδεκατισμένη από αδιαθεσίες και έτσι μαζευτήκαμε όσοι αντέχαμε ακόμη και επισκεφθήκαμε το κοντινό κάστρο/πόλη  Rasnov, το οποίο ήταν πολύ όμορφο χτισμένο σε ένα λόφο με ωραία θέα.

Και πως θα μπορούσαμε άλλωστε να μην επισκεφθούμε και το επίσης κοντινό κάστρο του κόμη Δράκουλα στο Bran. Με ανυπομονησία θα μπορούσα να πω. Το επισκεφθήκαμε και δυστυχώς εμένα προσωπικά με απογοήτευσε γιατί ακούγοντας για το κάστρο του Κόμη Δράκουλα περιμένει κάποιος να δει μέρος της ζωής του, αλλά εντός του κάστρου αντικρίσαμε κυρίως την μετατροπή του κάστρου σε θερινό ανάκτορο από την βασίλισσα Μαρία και πριγκίπισσα Ιλεάνα. Ωστόσο εξωτερικά ήταν πολύ όμορφα και άξιζε την επίσκεψη έστω και για έναν καφέ στο (πανάκριβο) καφέ που έχει στην είσοδο.

 

 

Μια ήσυχη μέρα με όμορφες διαδρομές και εικόνες που έκλεισε με ένα ωραίο γεύμα σε ένα κοντινό χωριό την Poiana (να σημειώσω ότι ήταν και στον δίπλα νομό ένα χωριό με το ίδιο όνομα και έκανα λάθος και πήγαμε πρώτα από εκεί χάνοντας μισή ώρα. Συγνώμη για αυτό σε όσους ακολουθούσαν).

Παρασκευή 18/08/2017

Η επόμενη μέρα ήταν χωρίς την ομάδα μιας και θα αποχωρούσε για επιστροφή στην Ελλάδα ενώ εγώ, ο Στάικος και ο Δημήτρης μετά των συντρόφων μας θα συνεχίζαμε για Σερβία με μια διανυκτέρευση στο Βουκουρέστι.

Ο απολογισμός έγινε την τελευταία μέρα στην επιστροφή. Το ταξίδι αυτό δεν κράτησε 10 μέρες αλλά θα κρατήσει μια ζωή. Τώρα ξεκίνησαν όλα. Οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν απίστευτες, οι αναμνήσεις και τα μαθήματα.

Κατάφερα παρά τις αντιξοότητες και τα κακώς κείμενα, που πολλές φορές με στεναχώρησαν και με επηρέασαν σε βαθμό που να μην μπορώ να απολαύσω το ταξίδι, να ζήσω και να πραγματοποιήσω όνειρα και στόχους. Ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντες και κυρίως τον αρχηγό τον Βασίλη για την προσπάθεια, την έννοια, την δουλειά, την αγάπη και την εμπιστοσύνη του.