Οι εξορμήσεις τον χειμώνα είναι κατά βάση γύρω από την Αθήνα. Μία τέτοια ήταν κι αυτή που πραγματοποιήσαμε τον Δεκέμβριο  σε έναν σχετικά κοντινό προορισμό. Την Λίμνη Ηραίου ή Βουλιαγμένης, στην περιοχή του Λουτρακίου.

Οι κλασικές διαδρομές προσέγγισης στην Λίμνη είναι από το Λουτράκι  και από το Αλεποχώρι. Εμείς επιλέξαμε μία..τρίτη,  ακολουθώντας τις παρυφές στα Γεράνεια Όρη για να καταλήξουμε στον Κορινθιακό κόλπο..

Μια κοντινή διαδρομή που όπως αποδείχθηκε είχε κι αυτή τις δυσκολίες της.

Από την Εθνική προς Κόρινθο, μπήκαμε στα Μέγαρα και ακολουθήσαμε τις μικρές δημοτικές πινακίδες προς το Μάζι ώστε να βγούμε στον περιφερειακό.

Η διαδρομή από εκεί και πέρα,  ήταν αρκετά στριφτερή με κλειστές στροφές που δεν μπορούσες να αναπτύξεις ταχύτητα. Ξεκινήσαμε  τις χορευτικές φιγούρες μιας και το οδόστρωμα σε πολλά σημεία είχε πολλές λακκούβες-τρύπες που έπρεπε να αποφύγουμε. Το τοπίο γύρω άρχισε σιγά σιγά να μας συναρπάζει.  Το πράσινο κυριαρχούσε στα μάτια μας..πεδιάδα και στο βάθος βουνό.

Αρχίσαμε την ανάβαση προς τα Γεράνεια όρη.  Αναρωτιέσαι καμιά φορά πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο ωραία μέρη δίπλα μας και να μην τα έχουμε επισκεφτεί. Η θέα μέσα από το δάσος μας αποζημίωνε συνεχώς. Το υψόμετρο άγγιζε τα 1.000μ. Κάτω από την απότομη πλαγιά φαίνονταν τα σπίτια του Αλεποχωρίου. Δεξιά μας στο βάθος  βλέπαμε  τον Κιθαιρώνα. Σαν θέα από αεροπλάνο.  Έτσι τα Γεράνεια όρη δικαιολογούν πλήρως το όνομα τους μιας και κατά την μυθολογία, γερανοί οδήγησαν εδώ τον Μέγαρο για να αποφύγει τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.

Μπαίνοντας στην κοινότητα του Μαζιού στρίψαμε αμέσως αριστερά για να βγούμε στις Αιγειρούσες. Ο δρόμος απότομα κατηφορικός με πολύ υγρασία, πούσι αλλά και πέτρες από πρόσφατες κατολισθήσεις. Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα που έβρεχε συνεχώς.

Η πολύ βροχή των ημερών φάνηκε όταν ακολουθήσαμε το παραλιακό δρόμο προς τον Σχίνο όπου  συνεχώς έχει αριστερά το δάσος και στα δεξια την θάλασσα. Τα πολλά φερτά υλικά στο δρόμο είχαν δημιουργήσει μικρά αναχώματα . Η οδήγηση μας είχε γίνει πιο προσεχτική. Οι ανήλιαγες στροφές είχαν πολύ υγρασία και δεν μας άφηναν να απολαύσουμε την γαλήνη της θάλασσας.

Στην Αγία Σωτήρα, επιλέξαμε αρχικά την δεξιά διαδρομή που οδηγούσε παραλιακά προς  τον προορισμό μας και βλέποντας τις Αλκυονίδες νήσους. Όμως βγαίνοντας από τον οικισμό, διαπιστώσαμε πως η διαδρομή είναι χωμάτινη και με πολλές λάσπες.. Μην ρισκάροντας να μπούμε τόσες μηχανές, έχοντας δει ήδη τι είχε προκαλέσει η κακοκαιρία μέχρι εκείνο το σημείο, γυρίσαμε λίγο προς τα πίσω και επιλέξαμε να ανεβούμε το βουνό, στην ασφάλτινη διαδρομή προς Σχίνο.

Οι εναλλαγές του τοπίου από βουνό σε θάλασσα και αντίστροφα, ήταν κάτι το εκπληκτικό. Όσο πιο ψηλά ανεβαίναμε αισθανόμασταν σαν τους γερανούς που πετάγανε πάνω από τα δέντρα.

Το κατηφορικό κομμάτι από την Περαχώρα μέχρι και την Λίμνη ήταν ηλιόλουστο και πολύ πιο ανοικτό οπότε μας έδωσε την ευκαιρία να στρίψουμε λίγο πιο έντονα.. Άλλος θεός εκεί..

Ο φάρος στην Άκρα Μελαγκάβι ή Φάρος Ηραίον οδηγεί τα πλοία που πλέουν στον Κορινθιακό και κινούνται προς το λιμάνι και τη διώρυγα της Κορίνθου. Ο Φάρος επιβλητικός στέκει χρόνια εκεί. Πρωτολειτούργησε το 1897 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο.Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ο φάρος παρέμεινε σβηστός. Το 1947, στα πλαίσια ανασυγκρότησης του φαρικού δικτύου επαναλειτούργησε ως επιτηρούμενος με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1982 ο φάρος ηλεκτροδοτήθηκε, αντικαταστάθηκαν τα μηχανήματα πετρελαίου και λειτούργησε ως επιτηρούμενος ηλεκτρικός.

Στα πειράγματα στην ομάδα  μας έδιναν και έπαιρναν και σ αυτά προστέθηκε και ο κ Δημήτρης Παγουλάτος από την Ένωση Ορειβατών και Φυσιολατρών. που βρίσκονταν στον Φάρο μαζί με την παρέα του .

Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, δραστήριος με πολύ χιούμορ που έδωσε την δικιά του νότα στην λήψη των φωτογραφιών..

Σαν τα παιδάκια που πηγαίνουν σχολική εκδρομή, ένας ένας ακολουθήσαμε το μονοπάτι για να βρούμε τις καλές μας γυρνώντας όμως το κεφάλι συνεχώς για να απορροφήσουμε όσα μπορούσαμε περισσότερο από την ομορφιά της φύσης.

Ευτυχώς η διαδρομή προς το Λουτράκι ήταν σύντομη γιατί εκτός από τον καφέ που ήταν απαραίτητος, είχαμε συνάντηση κι άλλα 4 μέλη της ομάδας που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν όλο το πρόγραμμα.

Ο καφές μπροστά στο κύμα και τον ήλιο να μας ζεσταίνει γλυκά ήταν ότι καλύτερο για κατάληξη από μια κοντινή απόδραση που μας προσέφερε τόσες πολλές χαρές ένα Κυριακάτικο πρωινό του Δεκέμβρη.