Ταξιδιωτικό
Κλουκινοχώρια
Αναζητώντας νέο προορισμό για τις εξορμήσεις μας, το βλέμμα μου έπεσε σε ονομασίες που δεν τις είχα διαβάσει ξανά ..Αγρίδι.. Σόλος… Βουνάκι.. Ζαρούχλα..
Αυτές κι άλλες τόσες ονομασίες χωριών κοντά στα Καλάβρυτα Αχαΐας, πολύ κοντά στη θάλασσα του Κορινθιακού, ανάμεσα σε έλατα, φαράγγια και χιονισμένες ακρώρειες, ξεδιπλώνεται ένας ορεινός μικρόκοσμος κατάστικτος από χωριά… Τα Κλουκινοχώρια ή Κλουκίνες. Η λέξη αυτή είναι πιθανόν φράγκικης προέλευσης, καθώς κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας ο Γάλλος Αρχιεπίσκοπος Πατρών Αντέλο παραχώρησε την περιοχή ως μετόχι στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων Κλουνί (Cluny) της Γαλλίας, στο οποίο ήταν μοναχός…
Aν και η περιοχή της Ακράτας θεωρείται γενικά γνωστός και προσφιλής καλοκαιρινός προορισμός, λίγοι γνωρίζουν ότι κρατά καλά κρυμμένη στους κόρφους της μια από τις ομορφότερες ορεινές γωνιές του Μοριά. Κοντά στις ακτές του Κορινθιακού κόλπου τίποτα δεν σε προϊδεάζει για το τοπίο που θ’ αντικρίσεις λίγο ψηλότερα ανηφορίζοντας μέσα από φιδίσιους δρόμους προς την τραχιά ενδοχώρα της Αχαΐας…
Το μόνο που έμενε ήταν να βρω τις λεπτομέρειες για το δρομολόγιο και να τις εντάξω στο πρόγραμμα των εξορμήσεων μας.
Κυριακή… 9 Νοεμβρίου… Η κατάληξη μιας εβδομάδας με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες και με αλλοπρόσαλλες προγνώσεις καιρού από την Παρασκευή, να μας γεμίζουν αγωνία για το τι θα αντιμετωπίσουμε το πρωί της Κυριακής.
8 η ώρα το πρωί λίγο πριν από την ώρα συνάντησης, ανοίξαμε τις κουρτίνες και ένας υπέροχος ήλιος μας γέμισε ζεστά χαμόγελα….
Εφοδιασμένοι με τις χειμερινές επενδύσεις αλλά και τα αδιάβροχα στις βαλίτσες, για κάθε ενδεχόμενο, ξεκινήσαμε όλοι οι Αθηναίοι καβαλάρηδες, με πρώτο προορισμό την Ακράτα ως σημείο ανασυγκρότησης και συνάντησης με τα μέλη μας από την Πάτρα…
Η Ακράτα είναι μια από τις ωραιότερες παραλιακές κωμοπόλεις του νομού Αχαΐας και αποτελεί την έδρα του ομώνυμου δήμου. Απέχει 71 χλμ. από την Πάτρα και τη συναντάμε σε μια ιδιαίτερα προνομιακή γεωγραφική θέση.
Παρόντες όλοι και με μηχανές φουλαρισμένες με βενζίνη εκεί, γιατί στην διαδρομή μέχρι τον τελικό προορισμό μας , δεν υπάρχει άλλο βενζινάδικο, ξεκινήσαμε για το Τσιβλό…
Οι φιδίσιοι δρόμοι να μας έχουν συνεπάρει, χορεύαμε στους δικούς τους ρυθμούς, μένοντας έκθαμβοι με τις εναλλαγές χρωμάτων που αντικρίζαμε σε κάθε στροφή και υψόμετρο…. πολλά ανήλιαγα σημεία του δρόμου, ήταν αρκετά επικίνδυνα λόγω υγρασίας. Το μυαλό δεν ήθελε να φανταστεί το οδόστρωμα αυτό σε περίπτωση ψύχους!!! Έτοιμο παγοδρόμιο!!!
Μετά το χωριό Βαλιμή, έπρεπε να έχουμε τον νου μας για να μην προσπεράσουμε τη διασταύρωση που οδηγεί στη μικροσκοπική λίμνη Τσιβλού, η οποία δεν φαίνεται από τον δρόμο. Χρειάστηκε να περάσουμε το γεφύρι του ποταμού Κράθι οδηγώντας πάνω σε στενό ασφαλτόδρομο και σε μερικά χιλιόμετρα στρωτό χωματόδρομο, για να βρεθούμε στην ακρολιμνιά.
Η λίμνη Τσιβλού σχηματίστηκε το 1913 ύστερα από καθίζηση του εδάφους που κατέστρεψε μέρος του ομώνυμου χωριού και τον οικισμό Συλίβαινα. Η έκτασή της περιορίζεται σε λίγα στρέμματα, όμως η ομορφιά δεν μετριέται με το μέγεθος. Σίγουρα η λαμπερή αυτή γαλάζια πινελιά που κρύβεται πίσω από τις πευκοβελόνες μας άφησε όλους άφωνους!!!
Αφήσαμε τις καλές μας να ξεκουραστούν και εμείς ξεχυθήκαμε με τις φωτογραφικές μηχανές μας, να αποθανατίσουμε την κάθε λεπτομέρεια από αυτήν την φυσική ομορφιά, που ήταν σαν παλέτα χρωμάτων των καφέ, πράσινων και γαλάζιων αποχρώσεων.
Η ύπαρξη ενός εξοχικού κέντρου που βρίσκεται εκεί, μας έδωσε αφορμή να απολαύσουμε τον καφέ μας , έχοντας θέα την υπέροχη αυτή λίμνη….
Από τις όχθες της λίμνης επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και συνεχίσαμε την ανάβαση προς Ζαρούχλα. Εδώ, σε υψόμετρο πάνω από τα 800 μέτρα, αντικρίσαμε τα πρώτα έλατα. Μακριά, στον δυτικό ορίζοντα, διακρίνονται οι επιβλητικές κορφές του Χελμού, ο οποίος από εδώ μας δείχνει την πιο αλπική και απόκρημνη πλευρά του. Μετά το χωριό Αγρίδι θα δούμε τον δρόμο να διχάζεται. Ένα ασφάλτινο παρακλάδι του φεύγει ανατολικά για τα χωριά Χαλκιάνικα, Βουνάκι, Αγία Βαρβάρα που κυριολεκτικά κρέμονται πάνω από την κοιλάδα του Κράθι ποταμού προσφέροντας ανεμπόδιστη θέα σε όλη τη δυτική πλευρά του βουνού. Ο δρόμος αυτός, έπειτα από πορεία όχι μεγαλύτερη των 6 χιλιομέτρων, πέφτει και πάλι στον κεντρικό οδικό άξονα που έρχεται από Ακράτα και συνεχίζει προς Ζαρούχλα. Εμείς ανεβήκαμε τον άλλον δρόμο που τραβά δυτικά συνδέοντας μεταξύ τους τα χωριά Σόλος, Περιστέρα, Μεσορούγγι που απαγκιάζουν σε απόκρημνη πλαγιά στη σκιά της αλπικής Νεραϊδοράχης του Χελμού, φτάνοντας στο τελικό προορισμό μας το χωριό Ζαρούχλα που βρίσκεται σε υψόμετρο 1040μ.
Ένα χωριό της Ορεινής Αχαΐας μέσα από ένα μοναδικό τοπίο από πλατάνια, πεύκα, έλατα, ποτάμια, ρυάκια καταλήγοντας στον πανέμορφο οικισμό του χωριού, που χαίρεσαι να περπατάς στο λιθόστρωτο κεντρικό του δρόμο
Στη Ζαρούχλα διασώζονται και ξεχωρίζουν με το επιβλητικό τους παράστημα αρκετοί πέτρινοι πολεμόπυργοι. Μερικοί από αυτούς μετρούν πάνω από 300 χρόνια παρουσίας. Ο παλιότερος από αυτούς, κτίσμα τουλάχιστον 500 ετών, είναι ο Πύργος της Ζαρούχλας, τον οποίο χρησιμοποίησε σαν ορμητήριο ο οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης Ασημάκης Φωτήλας. Αξιόλογες είναι και οι εκκλησιές και οι λιθόκτιστοι μεταβυζαντινοί ναοί της Παναγίας και της Αγ. Τριάδας.
Εκείνο όμως που μας εντυπωσίασε ακόμα περισσότερο και γέμισε τα πνευμόνια μας, ήταν η μυρωδιά του ψημένου κρέατος που έφερνε ο καπνός της τσίκνας, καθώς χόρευε προς τον γαλάζιο ουρανό…
Μια ο καθαρός αέρας …μια η περασμένη ώρα του μεσημεριού, οι όμορφες εικόνες της φύσης αντικαταστάθηκαν με τις τεράστιες μπριτζόλες και τις φρεσκοτηγανισμένες πατάτες, που γέμισαν για άλλη μια φορά τα τραπέζια μας, σε μια γραφική ταβέρνα που βρέθηκε να μας φιλοξενήσει…. Η γρήγορη εξυπηρέτηση και το πολύ καλό κρέας μας άφησε αρκετά ικανοποιημένους…
Ο ήλιος είχε αρχίσει να μας προειδοποιεί ότι έχει ξεκινήσει για το δρόμο της δικής του ξεκούρασης κι έτσι έπρεπε κι εμείς σιγά σιγά να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού…
Αφού βγάλαμε την αναμνηστική μας φωτογραφία κάτω από το ταλαιπωρημένο από τον χρόνο πυργόσπιτο του Χαραλάμπη, ξεκινήσαμε για Αθήνα.
Κάποιοι προτίμησαν να γυρίσουν μέσω της λίμνης Δόξα κάνοντας 20χλμ σε χωματόδρομο.
Οι περισσότεροι όμως επιλέξαμε το ίδιο δρομολόγιο, βαρύτεροι αυτή τη φορά όχι μόνο από τις πολύχρωμες και μοναδικές αναμνήσεις αλλά και από τα φρέσκα καρύδια και τα χωριάτικα όσπρια που αγοράσαμε από τους ντόπιους κατοίκους της περιοχής, πιστεύοντας ότι όταν θα μαγειρεύονται στην κατσαρόλα μας θα ξαναζωντανέψουν οι μαγευτικές εικόνες των Κλουκινοχωριών…..
