Ταξιδιωτικό 

>Γράφει ο Βασίλης Οικονόμου

Λίμνη Δόξα | Φενεού Κορινθίας

 

Ένας από τους πιο κοντινούς προορισμούς στην Αθήνα όπου μπορείς να αφιερώσεις όλη την μέρα εξερευνώντας την γύρω περιοχή, είναι και η Λίμνη Δόξα στον Φενεό Κορινθίας που την επισκεφτήκαμε στα τέλη Μαΐου.

Η προσέγγιση της,  μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Οι T-Motoriders επιλέξαμε να ανεβούμε από το Κιάτο και να περάσουμε από την Στυμφαλία. Ανηφορίζοντας προς την Καστανιά με τις συνεχόμενες στροφές επί 5 χλμ, η εικόνα μαγευτική, σαν σε αεροπλάνο.. ξεδιπλώνονταν μπροστά μας ο κάμπος και στ αριστερά του η Λίμνη Στυμφαλία.

Στο χωριό Μεσινό στρίψαμε αριστερά για να βρεθούμε μετά από μερικά χιλιόμετρα στην Λίμνη Δόξα. Η Λίμνη Δόξα βρίσκεται ανάμεσα στα όρη Χελμό και Ντουρντουβάνα σε υψόμετρο 900μ περίπου και είναι τεχνητή. Η κατασκευή της ολοκληρώθηκε το 1997 και η χρήση της είναι αποκλειστικά για την άρδευση της περιοχής. Είναι μία από τις 3 λίμνες που υπάρχουν στην ορεινή Κορινθία, κοντά στην  Ζήρεια. Οι άλλες δύο είναι η Λίμνη Στυμφαλία και η Λίμνη Δασίου όπου αξίζει κάποιος να την επισκεφτεί καταχείμωνο μιας και παγώνει και μπορείς να περπατήσεις πάνω της.

Αναφορές για την Λίμνη Δόξα ή Φενεού έχουμε από την εποχή του Διόδωρου, του Πλούταρχου αλλά και του Παυσανία όπου πάντα μετά από έντονα καιρικά φαινόμενα ή και σεισμούς , η περιοχή πλημμύριζε.

Οι T-Motoriders μπήκαν στον περιμετρικό δρόμο της Λίμνης με τις μηχανές τους και άρχισαν να την καλύπτουν από την δεξιά μεριά που οδηγούσε προς το φράγμα. Από εκεί υπάρχει και χωμάτινος δρόμος που σε βγάζει προς τα Κλουκινοχώρια και την περιοχή της Ζαρούχλας. Εμείς όμως ανηφορίσαμε προς την Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου. Η μονή βρίσκονταν τα παλαιά χρόνια εντός την λίμνης αλλά από τις συνεχόμενες πλημμύρες μεταφέρθηκε εκεί το 1963 και ανακαινίστηκε  ολοκληρωτικά μετά από πυρκαγιά το 1753.

H πρώτη σφραγίδα του μοναστηριού μαρτυρά και την αφιέρωση του “Σφραγίς της ιεράς σταυροπηγιακής μονής του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου Φονηά εν τη Πελοποννήσω”.

Αφού παρκάραμε τις μηχανές στο χωμάτινο πάρκιν δίπλα από την μονή, προσεγγίσαμε την είσοδο περπατώντας από τα δεξιά του μοναστηριού. Εισερχόμενοι στην μονή αντικρίζεις μια τεράστια τριανταφυλλιά που βρίσκεται στο κέντρο του κήπου της μονής. Τριγύρω τα κελιά και οι τοίχοι, λες και ήταν ζωγραφισμένοι από τις αναρριχόμενες τριανταφυλλιές που διακοσμούσαν τον κήπο της μονής.

Μπαίνοντας στον χώρο της εκκλησίας, στα δεξιά βρίσκεται ο ναός και στ αριστερά ένας χώρος  όπου στο πατάρι λειτούργησε επιμελώς κρυμμένο το κρυφό σχολειό της περιοχής. Οι τοιχογραφίες στον ναό εξαιρετικές, αγιογραφημένες όλες (1762-1768) όπως αναφέρεται, από τον ζωγράφο Παναγιώτη από τα Ιωάννινα. Η ξενάγηση συνεχίστηκε στον επάνω όροφο της Μονής όπου βρίσκονται τα κελιά των μοναχών αλλά και το Αρχονταρίκι όπου από τον εξώστη μπορείς να θαυμάσεις την υπέροχη θέα που σου προσφέρει η Λίμνη αλλά και να χαθεί το μάτι σου στο καταπράσινο της περιοχής.

Η μονή δεν έχει πια οικονομικούς πόρους να συντηρηθεί όπως συνέβαινε στα πιο παλιά χρόνια. Ένα από τα πολύ δυνατά στοιχεία αλλά και φημισμένη πια γι αυτό, είναι το γλυκό τριαντάφυλλο που κατασκευάζουν οι ίδιοι οι μοναχοί και είναι πραγματικά πολύ ωραίο.

Είναι κρίμα να πάει κανείς στην Μονή και να μην φύγει παίρνοντας μαζί του αυτό το γλυκό κουταλιού που μπορείτε να το δοκιμάστε μιας και σας το προσφέρουν ως καλωσόρισμα οι μοναχοί.

Αφού βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες ήρθε η ώρα να κατεβούμε προς την Λίμνη και να επισκεφτούμε το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου που βρίσκεται περίπου στο κέντρο αυτής.. Η είσοδος πολύ χαμηλή , τόσο που πρέπει να σκύψεις για να μπεις. Τοιχογραφίες δεν υπάρχουν, όμως οι εικόνες με τα εντυπωσιακά χρώματα τους σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αξιοποίηση-εκμετάλλευση θα έλεγα από τρίτους της γύρω περιοχής. Έτσι μπορεί κάποιος να πάρει αλογάκια και να κάνει τον γύρο της Λίμνης και όχι μόνο, αλλά και να αγοράσει τοπικά προϊόντα από τους πραγματικά πολλούς πλανόδιους που έχουν στήσει τον πάγκο τους, στο δρόμο που οδηγεί στο μικρό εκκλησάκι. Πάντως η περιοχή είναι ιδανικό μέρος για να εκδράμει μια οικογένεια, για ένα Κυριακάτικο  πικ-νικ.

Οι φωτογραφικές μας μηχανές προσπαθούσαν να αποθανατίσουν την ομορφιά του τοπίου. Τα γαλαζοπράσινα νερά, αντανακλούσαν το σκουροπράσινο των τριγύρω βουνών.

Όπου και να γυρίζαμε, το μάτι δεν χόρταινε να βλέπει..

Η ώρα όμως είχε περάσει. Και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται.

Ένα κοντινό χωριό όπου η τσίκνα από την σούβλα και την σχάρα απλώνονταν στην ατμόσφαιρα και μας…καλούσε, έμελε να καλύψει κάθε γαστρονομική μας ανάγκη.

 Μέχρι και χορό στήσαμε από την χαρά μας..

Άλλη μια ωραία εξόρμηση των T-Motoriders που ολοκληρώθηκε με τον πιο…γευστικό τρόπο.