Test Rides  

Κείμενο – Φωτογραφίες:  Πάνος & Κρυσταλλία Καλαχάνη

Bonneville T100 – Thruxton R

 

-Το μικρό ή το μεγάλο;

-Το χρωματιστό.

Κάπως ετσι, χαλαρά, ξεκίνησε ο διάλογος για το αν θα πάρουμε το μικρό (T100) ή το μεγάλο Bonneville (T120), το T120 ήταν μαύρο, το T100 κόκκινο και λευκό.

Για το ThruxtonR δεν υπήρξε διάλογος, ήταν σχεδόν ήδη έξω και μας περίμενε. Ο Βασίλης φταίει που τους το ζήτησε και φταίει επίσης γιατί μπήκε ένα ακόμα μηχανάκι στην wish list του σπιτιού.

Να πούμε καταρχήν ότι ειδικοί δεν είμαστε, ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να γράψουμε την εμπειρία μας σαν “κοινοί θνητοί”. Δε δοκιμάζουμε μηχανές για περιοδικό, απλά γράφουμε για μια παρέα ανθρώπων που αγαπάνε τα δίτροχα και κυρίως την κυρία Τράιουμφ, την οποία ευχαριστούμε παρεπιπτόντως πάρα πολύ και αλλά και  τον Βασίλη που μας έδωσε την ευκαιρία μέσω αυτής της ομάδας να κάνουμε κάτι διαφορετικό για ένα Σαββατοκύριακο.

Πίσω στο θέμα μας, στη wish list δηλαδή.

Έλεγα λοιπόν για τη λίστα, αυτή που φτιάχνεις, όταν πληροί προυποθέσεις του τύπου, όταν θα έχω πάρα πολλά λεφτά και/ή όταν θα έχω άλλα 6-7 μηχανάκια στο σαλόνι ή όπου αλλού χωράνε τελοσπάντων, θα πάρω και ένα thruxtonR.  Νομίζω οι βασικές δύο προυποθέσεις αυτές είναι. Τώρα αν ο αριθμός των ήδη υπαρχόντων μηχανών θα είναι 6 ή 16 ή 26 και ποιες είναι σε μια λίστα επιθυμιών, αυτό επαφίεται στην τρέλα του καθενός.

Πάντως η πρώτη διαπίστωση ήρθε γρήγορα, το ΤhruxtonR ειναι κόλλημα και κολλήσαμε και οι δύο οταν το οδηγήσαμε. Πολύ καλοστημένο, πολύ ωραιο στον δρόμο χωρίς να σε τρομάζει, έχει και υπέροχο ήχο. Δε νομίζω οτι περιμένει κανείς την ταχύτητα του φωτός απο μια μηχανή τέτοιου τύπου, ούτε οτι μπορεί να συγκριθεί σε επιδόσεις με τους “πυραύλους” που ανταγωνίζονται οι εταιρείες τα τελευταία χρόνια, στην κατηγορία των 1000 κυβικών και άνω-υπερόπλων με τα απίστευτα ηλεκτρονικά, αναρτήσεις, φρένα και ότι άλλο περιφερειακό μπορεί να σκεφτεί κανείς. Παρόλο που έχει 1200 κυβικά και 97 άλογα, δεν υστερεί σημαντικά στο στήσιμο σε σύγκριση με όλα τα παραπάνω τεχνολογικά και σχεδιαστικά επιτεύγματα μηχανών, ενώ η “μαμά” Τ το κατατάσσει στα modern classics. Αυτό ακριβώς ειναι, ενα άκρως μοντέρνο μηχανάκι με καταβολές κλασσικού. Ενα δικύλινδρο που έχει κάτι ιδιαίτερο, μαγικό, όπως όλα τα δικύλινδρα άλλωστε.

Θα το αγοράζαμε χωρίς δεύτερη σκέψη αν περίσσευαν 16.290 ευρώ. Επίσης, όπως έλεγε και ένας φίλος, έχει υψηλό δείκτη κεφαλογυρίσματος. Βέβαια αυτός είναι ναρκισσιστικός λόγος να το αγοράσεις. Αυτό που νομίζουμε πως θα έκανε κάποιον να το βάλει στο γκαράζ του, είναι αυτή η εικόνα που είχαμε εκεί που ήταν το βράδυ παρκαρισμένο με τα υπόλοιπα.  Ωραία εικόνα. Να ξυπνάς και να βλέπεις τη μηχανή ή τις μηχανές σου και να σου φτιάχουν τη μέρα. Θέλει κανείς κάτι άλλο;

Το Βonneville απο την άλλη, όταν βγήκαμε στην Εθνική μιλώντας στην ενδοεπικοινωνία λέγαμε οτι σου βγάζει μια ασυνήθιστη αίσθηση. Είναι σαν να κάνει κανείς απλωτές στη θάλασσα. “Απλώνουν” οι ταχύτητες. Εχει 5 αλλα δε χρειάζεται 6η γιατί απλά δε θα την ψάξεις, μπορεί και ποτέ (αν και μια απορία μου δημιουργήθηκε, νόμιζα πως νύσταζα και δεν είχα καταλάβει καλά τι μετράω, μέχρι που κοίταξα το 5 που έγραφε ο δείκτης). Πολύ ωραίο για cruising. Είχε ενα μεγάλο ελάττωμα όμως το test ride, το Bonneville συγκρινόταν συνέχεια με την καλλονή (το thruxton ντε, το οποίο πιστέψτε μας χάνει πολύ στις φωτογραφίες, είναι πολύ πιο όμορφο απο κοντά! ). Παρόλα αυτά, το μπονιτάκι δεν υστερεί σε τίποτα απολύτως σε ποιότητα κατασκευής. Οι Άγγλοι νομίζω δε θα έβαζαν ποτέ κάτι που θα έδειχνε φτηνό πάνω στο μηχανάκι, όμως η σύγκριση αυτή ήταν λίγο άδικη, γιατί ενώ δε θέλαμε να την κάνουμε,  γινόταν αναπόφευκτα. Οχι τίποτα άλλο, φύγαμε απο την Τ εγώ με το μπονιβελλάκι και ο Πάνος με το θράξτον, αλλά όταν τα ανταλλάξαμε, κυνηγούσαμε μετά και οι δυο το κλειδί του θράξτον. Αυτό από μόνο του νομίζω λέει πολλά.

“Μόλις ανέβηκα στο thruxton κάτι μαγικό συνέβη και “κούμπωσα” πάνω στο μηχανάκι. Τα χέρια μου έπιασαν τα clip-ons, σαν να ήταν η φυσική τους θέση. Το κλειδί γυρνάει, οι βελόνες στο πανέμορφο κοντέρ και στο στροφόμετρο δείχνουν το check στον κινητήρα και όλα περιμενουν τον αντίχειρα μου να πατήσει τη μίζα. Με το πάτημα ο κινητήρας ανάμεσα στα πόδια μου ζωντανεύει με έναν ήχο μελωδικό να βγαίνει από τις εξατμίσεις. Ο ήχος είναι καταπληκτικός, οι εξατμίσεις κάνουν όσο θόρυβο χρειάζεται, χωρίς να ενοχλούν. 

Κουμπώνεις πρώτη στο ήσυχο σασμαν και η πρώτη «παραξενιά» κάνει την εμφάνισή της, το ride by wire γκαζι δεν εχει την απόκριση που θα ήθελα αλλά αυτό που αισθάνομαι με όλες μου τις αισθήσεις δεν μπορεί να χαλάσει από ένα ηλεκτρόγκαζο. Το παρακάμπτω και ξεκινάω. Οι αλλαγές συνεχίζουν να γίνονται με την ιδέα, παρά τη μεγάλη διαδρομή του λεβιέ. 

Δεν έχω ένδειξη θερμοκρασίας οπότε για τα πρώτα χλμ κινούμαι νωχελικά και αναγνωριστικά ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Έχω όμως ένδειξη στάθμης βενζίνης και ένδειξη χιλιομέτρων που απομένουν μέχρι να μείνεις απο βενζίνη. Ο δείκτης βενζίνης δεν είναι να τον εμπιστεύεσαι ιδιαίτερα εφόσον με ένδειξη μισού τεπόζιτου άναψε η ρεζέρβα και φαινόταν ότι μου απομενουν λιγοτερο από 60 χιλιόμετρα.  Στάση στο βενζινάδικο, η πανέμορφη έκκεντρη τάπα αλουμινίου monza style ανοίγει και με το κλειδί ξεβιδώνω την εσωτερική τάπα.  Γεμίζω με κάτι λιγότερο απο 12 λίτρα (14.5L έχει χωριτικότητα) και αντιλαμβάνομαι ότι το μισό βενζινάδικο εχει γυρισει και κοιτάει την καλοσμιλεμένη σιλουέττα του thruxton.”

Ο δείκτης κεφαλογυρίσματος που λέγαμε.

“Κλείνω τη φιμέ ζελατίνα για να κρύψω το μειδίαμα που μου προκαλεί η αντίδραση των γύρω μου.  Μια φωνή από το BT με ρωτάει αν έχω πληρώσει για να φυγούμε.  Απαντώ ναι και περιμένω να περάσει για να φύγω, ακούω το δικύλινδρο μοτερ του μπονε να παιρνει μπροστα”.

Η μαγεία των δύο κυλίνδρων.

“… και λέω -ωπ ακου τι ωραία που ακούγεται και το μικρό ξαδερφάκι του Τhruxton. Βγαίνουμε αμέσως στην εθνική οδό και τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν γραμμικά μέχρι η βελόνα να διαβάσει όλα τα νούμερα του κοντέρ, κόβω γιατι μπορεί το Τhruxton να φοράει το HP (high power) μοτέρ αλλά δεν είναι μηχανάκι επιδόσεων. Οι αναρτήσεις έχουν αναβαθμιστεί απο το προηγούμενο μοντέλο σε ohlins πίσω που δουλεύουν υποδειγματικά και σε ένα full ρυθμιζόμενο showa μπροστά, το οποίο μπορείς να φέρεις στα μέτρα σου. Μπροστά φοράει brembo δισκόπλακες και 4πίστονες πανέμορφες ακτινικές brembo δαγκάνες με όμορφα σωληνάκια υψηλής, που είναι όμως μαύρα για να μην «κλωτσάνε» στην εικόνα του old school και μια ακτινική τρόμπα της ίδιας εταιρείας. Το σύνολο αυτό δημιουργεί ένα άψογο αποτέλεσμα το οποίο εχει και ΑΒS.  Η 15αρα τρόμπα ειχε προοδευτικότητα χωρίς αυτήν την on-off αίσθηση που έχουν άλλες τρόμπες της εταιρείας.  Δε ξερω απο που να αρχίσω να περιγράφω, από το πανέμορφο φανάρι με τα led φώτα ημέρας, τα πανέμορφα λευκό backlight των οργάνων,τις αλουμινένιες βουρτσισμένες 17αρες ζαντες, την γυαλισμένη τιμονόπλακα, το πανέμορφο τεπόζιτο, την ωραία άνετη σέλα με τις κόκκινες ραφές και τον κόκκινο κοκοβιό, το πίσω led φανάρι, ο καταλογος που έχει για να θαυμάσεις είναι ατελείωτος, κάθε φορά που την κοιτάς ανακαλύπτεις κάτι που δεν είχες δει. 

Ξέρω, πολλοί παλαιάς κοπής οδηγοί θα τρέξουν να πουν -μα καλα cafe racer υδρόψυκτο και με ηλεκτρονικά βοηθήματα;  Ναι, το έτος 2016 θα πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Η Τriumph έχει κάνει τρομερή δουλειά στο να κρύψει το ψυγείο νερού,  έχει βάλει και ψύκτρες στους λαιμούς των εξατμίσεων και έχει καλύψει τo injection με κομμάτια αλουμινίου που δείχνουν σαν να εχει καρμπυρατέρ. Το ξέρω πως δεν εχει, αλλά είπαμε, 2016. Τα ηλεκτρονικά βοηθήματα είναι απενεργοποιήσημα με το ABS να επεμβαίνει σε ακραίες καταστάσεις και να δουλεύει πολύ ωραία ενω το traction control σε αφήνει να γλιστρήσεις πολύ λίγο μέχρι να σε επαναφέρει.  Απενεργοποιείται ξεχωριστά και με τη γραμμικότητα που έχει ο κινητήρας μπορείς να το έχεις στο off. Βέβαια κάθε φορά που βάζεις μπροστά, οι ρυθμίσεις επανέρχονται στις εργοστασιακές με όλα τα βοηθηματα στο ΟΝ και τον χάρτη στο road, έτσι ώστε αν ξεχαστείς να μη κινδυνεύσεις.

Στο δρόμο μόλις βγήκαμε στις στροφές της παλιάς εθνικής, βρήκε τη χαρά της, μπορεί να μη στρίβει σαν supersport αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα, έστριβα γρήγορα, γλυκά χωρίς υπερβολές ενώ στο μυαλό μου ερχόντουσαν εικόνες από δερμάτινα κράνη και γυαλιά απο οδηγούς άλλης εποχής. Δεν είναι η ταχύτητα που θα σε συναρπάσει σε αυτή τη μηχανή,είναι αυτό το συναισθημα που σε κάνει να νιώθεις, ένα τόσο σύγχρονο μηχανάκι με μια τόσο vintage όψη.

Σταματήσαμε στην Κακιά Σκάλα για να βγάλουμε φωτογραφίες, αλλά τελικά την περισσότερη ώρα περιεργαζόμουν τις όμορφες γραμμές της.”

Όπως έχετε καταλάβει το Τhruxton R μονοπωλεί το ενδιαφέρον ΟΛΩΝ, το δικό μας και των περαστικών,(ουτε φωτογραφίες δε μπορούσαμε να βγάλουμε χωρίς “επισκέπτες” στο πλάνο να το χαζεύουν) το οποίο όμως ήταν αδικία για το Βonneville. Το 900αρι με τον High Torque κινητήρα είναι ένα πολύ ομορφο μηχανακι με ωραίους χρωματισμούς και άνεση…πολυθρόνας.

“Το μπονε με το 5αρι σασμαν εχει πολύ μακριές σχέσεις, κάτι που με ξένισε στην αρχή μέχρι να καταλάβω οτι το μοτεράκι αυτό εχει ροπη από πολύ χαμηλά και μπορείς να κινηθείς με μια ταχύτητα χωρίς να ανεβοκατεβάζεις συνέχεια. Το τιμόνι του σε θέση που είναι πολύ ξεκούραστο σε προδιαθέτει να κάνεις πολλά χιλιόμετρα μαζί του.  Αυτό που έχει το bonneville είναι πως είναι τόσο άνετο και χαλαρό που μπορείς να απολαύσεις το ταξίδι σου βλέποντας πράγματα που δεν έχεις δεί και ας έχεις περάσει χιλιάδες φορες από το ίδιο μέρος. 

Ο κινητήρας γουργουρίζει όμορφα, με τον ήχο να βγαίνει μπάσος από τις νίκελ εξατμίσεις χωρίς να γίνεται ενοχλητικός ποτέ, το αντίθετο.  Το μηχανάκι δείχνει το βάρος του οταν το κινείς απο στάση σβηστό και δίνει την αίσθηση οτι είναι αρκετά ψηλά, όμως όταν αρχίσει να ρολάρει τα πράγματα αλλάζουν, άλλωστε είπαμε, κάνεις cruising, απολαμβάνεις τη διαδρομή. Η μηχανή είναι εξοπλισμένη με abs και traction control ( το τελευταιο εντάξει ίσως είναι λίγο υπερβολή) με μονό δισκόφρενο εμπρός που υστερεί σίγουρα σε σχέση με τα διπλά δισκόφρενα. Με το abs όμως μπορείς να τραβήξεις δυνατά την μανέτα χωρίς φόβο και το μηχανάκι θα σταματήσει σε λογικά πλαίσια.

Δεν είναι σίγουρα μηχανή επιδόσεων αλλά απόλαυσης. Αν θέλεις μια μηχανή να σε ταξιδέψει άνετα και με στυλ χωρίς βιασύνες τότε το bonneville μπορει να είναι το κατάλληλο.  Μιλώντας για στυλ, το μπονε φοράει 18αρι νικελ τροχό μπροστά και 17αρι επίσης νίκελ πίσω, όμορφα τελικά, με μια υπέροχη διχρωμία στο τεπόζιτο.  Εδώ βρίσκουμε επίσης μια έκκεντρη τάπα με το λογότυπο της triumph.

Το κοντερ είναι και αυτό πλήρες, με ενδείξεις βενζίνης, δείκτη ταχύτητας, απενεργοποιήσιμο traction control, όλα αυτά σε έναν πορτοκαλί φωτισμό που τη νύχτα τα κάνει να φαίνονται ακόμα ομορφότερα.  Βρίσκουμε και εδώ πινελιές που προέρχονται από την εποχή των αεροελαιόψυκτων προγόνων του, όπως ψύκτρες στους λαιμούς των εξατμίσεων και κρυμμένο ψεκασμό σε στυλ καρμπυρατέρ και ψυγείο νερού που και εδώ είναι όσο το δυνατόν πιο καμουφλαρισμένο.  Είπαμε, έχουμε 2016.  Η Triumph προσφερει 150 αξεσουαρ για το μπονεβιλ με τα οποία μπορεις να το φέρεις εντελως στα μέτρα σου και στα γούστα σου, με την τιμή του στα 10.490 ευρώ”

Η Triumph εχει επενδύσει αρκετά σε αυτή την κατηγορια ανανεώνοντας τα μοντέλα της ενώ παρουσιάζει και νέα σε αυτή την κατηγορία. Στοχεύει σε ένα άλλο κοινό και καλά κάνει ίσως, εφόσον αφουγκράζεται τις ανάγκες της αγοράς, πράττει αναλόγως.  Η Ελληνική αγορά έτσι και αλλιώς έχει μικρή δύναμη σε σχέση για παράδειγμα με την Αμερικάνικη.

“Γυρνώντας πάλι στο Bonneville, το σασμάν του είναι πολύ μαλακό όπως και σε άλλα Triumph που έχω δοκιμάσει με μεγάλες για τα γούστα μου διαδρομές, αν και ακριβείας.  Οι αναρτήσεις είναι μαλακές και απορροφούν τις ανωμαλίες του δρόμου κάνοντας την βόλτα πολύ άνετη.  Δε ρυθμίζονται παρά μόνο οι πίσω, στην προφόρτιση. Το ride by wire γκάζι εχει καλύτερη αίσθηση απο το thruxtonR και ο συμπλέκτης είναι τόσο μαλακός(κάνει δουλειά το σύστημα υποβοήθησης) που δεν θα κουράσει ούτε σε συνθήκες κίνησης. Είναι ένα τόσο εύκολο μηχανάκι που θα μπορούσε να οδηγηθεί από τον κάθε ένα και ίσως θα μπορουσε να είναι εύκολα πρώτη μηχανή για νέους οδηγούς. Δε θα σε τρομάξει νομίζω ποτέ. Το μεγάλο φανάρι μπροστά θα φωτίσει ικανοποιητικά τον δρόμο ενώ το πίσω led φανάρι ξεχωρίζει ωραία τη νύχτα.”

Οι δύο μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα και έτσι όπως τα είχαμε παρκάρει έμεινε να το βγάλω εγώ το θραξτονάκι απο το γκαράζ την τελευταία μέρα πριν τα επιστρέψουμε στην εταιρεία. Εξυπακούεται ότι δεν ήθελα να το πάω πίσω αλλά αυτο δεν ήταν επιλογή.

Πήγαμε στη δουλειά λοιπόν και γυρνώντας αφήσαμε τα τριουμφάκια στην αντιπροσωπεία, κάνοντας όνειρα για την wish list.

Κλείνοντας αυτο το κειμενάκι για το πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο μου ήρθε αυτό που λέει ο Καζαντζάκης πως “η αξία του δρόμου είναι να μη σταματήσεις ποτέ”, είτε αυτό είναι ο δρόμος στην κυριολεξία είτε τα όνειρα σου, έτσι το σκέφτομαι. Εμείς πάντως ονειρευόμαστε ενα θραξτονάκι να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα δίτροχα στο γκαράζ.

* Απαγορεύεται η αναδημοσίευση φωτογραφιών, είτε μέρους  της αναρτήσεως είτε  ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου χωρίς την αναφορά στην πηγή