Ταξιδιωτικό 

κείμενο: Bασίλης Οικονόμου – Σωτηρία Μπαντουβάκη

Ευρωπαϊκό ταξίδι 2014 | 1o μέρος |  Κιλκίς προς Βελιγράδι

Σαββάτο ξημερώματα… ένα όνειρο ξεκινά να παίρνει μορφή  κι οι μηχανές μας είναι έτοιμες για το μεγάλο ταξίδι.

Ο Βασίλης, ο Παναγιώτης και η Σωτηρία  από την Αθήνα, ήταν τα άτομα που συναντήθηκαν στις 7 το πρωί…

Ο ήλιος άρχισε να απλώνει τις πρώτες του ακτίνες και μετά από ένα τελευταίο τσεκάρισμα στα εισιτήρια, στα διαβατήρια , στις πράσινες κάρτες και στην καλή διάθεση,  ξεκινήσαμε με πρώτο προορισμό το Κιλκίς.

Η πρώτη στάση για ανεφοδιασμό, τσιγαράκι, καφεδάκι και για την πρώτη ανάσα, έγινε στην Λαμία στα Goody’sπου βρίσκονται επάνω στην Εθνική οδό.

Ο καιρός ήταν καλός κι αυτό βοηθούσε περισσότερο στο να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με την ίδια καλή διάθεση..

H δεύτερη στάση έγινε στην κοιλάδα των Τεμπών όπου μια μικρή βολτούλα δίπλα στο ποτάμι κι ανάβοντας ένα κεράκι  στο γραφικό εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής ήταν ένα απαραίτητο διάλειμμα για να συνεχίσουμε μέχρι την Τρίτη στάση μας στα ΣΕΑ Κορινού Κατερίνης.

Οι σταθμοί Διοδίων αρκετοί και το τέλος διοδίου για την μηχανή δυσανάλογο σε σχέση μ αυτό που κατέβαλε κάποιος χρήστης για το αυτοκίνητο. Αναρωτιόμασταν στο εξωτερικό τι θα συναντήσουμε..

 Τα  μαύρα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους και με την τηλεφωνική μας επικοινωνία με το τέταρτο  άτομο της παρέας τον Κώστα από την Ξάνθη, μάθαμε ότι εκεί η βροχή είχε ήδη αρχίσει …

Τα πρώτα μηνύματα για τον καιρό δεν ήταν θετικά μιας και όλες οι προγνώσεις για το ταξίδι μας ήταν με καιρό νεφελώδη και αρκετές βροχές..

Xωρίς να χάσουμε την καλή διάθεσή μας, συνεχίσαμε το ταξίδι μας για το Κιλκίς ακόμα κι όταν μια μικρή καταιγίδα μας έκανε να μειώσουμε ταχύτητα που είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσουμε στο ξενοδοχείο  λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι.

Πριν τις 3 έφτασε κι ο Κώστας από την Ξάνθη. Περιπαίζοντας και χαριτολογώντας ανεβήκαμε στα δωμάτια μας να ξεκουραστούμε κλείνοντας ραντεβού για νωρίς το απόγευμα , να πάμε με τις μηχανές στην πόλη για φαγητό και για να παρακολουθήσουμε το ματς της  Εθνικής ποδοσφαίρου.

Καθίσαμε στους  «Βαρελόφρωνες» για φαγητό. Παρότι μας είχαν πει πολύ καλά λόγια, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Η πίκρα της ήττας της εθνικής μας σε συνδυασμό με το βαρύ φαγητό, μας έκαναν να καταλήξουμε στο ξενοδοχείο από νωρίς γιατί η επόμενη μέρα ήταν από τις πιο δύσκολες του ταξιδιού μιας και έπρεπε να διανύσουμε 630 χλμ μέχρι τον επόμενο σταθμό μας, το Βελιγράδι.

Στις 7κ μισή ήμασταν ήδη στην τραπεζαρία για πρωινό. Φάγαμε ελαφριά λόγω του δύσκολου ταξιδιού, φορτώσαμε τις καλές μας και ξεκινήσαμε για το τελωνείο των Ευζώνων. Ο καιρός καλός αλλά στο βάθος τα σύννεφα είχαν δηλώσει την παρουσία τους.

Ο δρόμος φαρδύς, δεξιά κι αριστερά τα καταπράσινα δέντρα έδιναν την δική τους πινελιά στην ομορφιά της φύσης.

Στις 9πμ φτάσαμε στο τελωνείο. Ο έλεγχος ήταν τυπικός και τελειώσαμε πολύ γρήγορα. Μια στάση στα dutyfree ήταν επιβεβλημένη. Αρώματα και σοκολάτες στην πρώτη διάταξη. Με μια προσεκτικότερη ματιά στο ψυγείο με τα αναψυκτικά , οι τιμές μόνο dutyfree δεν ήταν. Για παράδειγμα, ενεργειακό ποτό που η τιμή του είναι 1,40€ εκεί το είδαμε 2,10€ !!!

Λίγα μέτρα πιο πέρα το τελωνείο των Σκοπίων.

Η ουρά όχι μεγάλη αλλά η αναμονή ανά όχημα ήταν αρκετή με αποτέλεσμα να σβήσουμε τις μηχανές και να τις σπρώχνουμε. Η γυναικεία παρουσία στην παρέα μας τελικά αποδείχτηκε χρήσιμη!!!

Η Σωτηρία με αντρίκια δύναμη μας έσπρωχνε έναν έναν..άλλον πιο πολύ, άλλον πιο λίγο κι έτσι φτάσαμε ξεκούραστοι  μέχρι το κουβούκλιο του ελεγκτή!! Έγινε ο έλεγχος και φύγαμε για να ανεφοδιαστούμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε λίγο πιο έξω από τα σύνορα.

Ο δρόμος ήταν ίδιος με το κλασικό ελληνικό επαρχιακό οδικό δίκτυο. Σε πολλά σημεία έκαναν ανακατασκευή του οδοστρώματος αλλά κυρίως στα οδοστρώματα στις περισσότερες γέφυρες απ όπου περάσαμε. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν το πολύ χαμηλό ύψος στα προστατευτικά κάγκελα στις γέφυρες. Μία τυχόν πρόσκρουση σ αυτά και βρισκόσουν στο κενό. Οι ταχύτητες που οδηγούσαμε ήταν γύρω στα 140χλμ με σημάνσεις στις πινακίδες από 90 έως 120χλμ. Αστυνομία δεν είδαμε, ίσως έπαιζε ρόλο ότι ήταν ημέρα Σαββάτο και πολύ πρωί.

Στα πρώτα διόδια στην FYROM η υπάλληλος μας ζήτησε 5€ για την διέλευση, ποσό που μας έκανε εντύπωση μιας και γνωρίζαμε ήδη ότι το αντίτιμο ήταν 1€. Μάλλον χρειάζονται έναν καλό ελεγκτή εκεί… Ευτυχώς ο Πάνος που ήταν στην διπλανή λωρίδα πλήρωσε και για τις τρείς μηχανές γιατί είχε συνάλλαγμα. Όλα τα λεφτά ήταν τα μούτρα της υπαλλήλου όταν της ανακοίνωσε ο συνάδελφός της ότι ο Πάνος πλήρωσε για όλους μας, βλέπετε της χαλάσαμε τα σχέδια!!

Ο επόμενος ανεφοδιασμός έγινε  λίγο έξω από το Κουμάνοβο.

Φτάσαμε στα σύνορα Σκοπίων με την Σερβία. Κι εκεί η Σωτηρία βοήθησε τις 3 μηχανές στο…σπρώξιμο.. Είχε αρχίσει να παίρνει τον..ρόλο της στα σοβαρά…. Ίσως να φταίει και το όνομά της που σημαίνει σωτηρία στην κατάλληλη στιγμή!!

Περάσαμε τους ελέγχους χωρίς μεγάλη καθυστέρηση.

Το οδόστρωμα στο νότιο κομμάτι της Σερβίας ήταν άσχημος με πολλά σαμαράκια και μπαλώματα.  Τα οδικά έργα που γίνονταν θύμιζαν τα αντίστοιχα με της ε.ο. Κορίνθου-Πατρών. Σε πολλά σημεία υπήρχαν παρακάμψεις. Μάλιστα το gps δεν μας βοήθησε και τόσο με αποτέλεσμα να περάσουμε από πόλεις που ούτε είχαμε υπολογίσει ούτε και γνωρίζαμε. Βέβαια αυτό ήταν μιας ευκαιρία να πάρουμε μια μυρωδιά από τα χωριά της χώρας. Σπίτια καθαρά χωριάτικα , με πολλές μπαλκονόπορτες αλλά χωρίς κάγκελα στο μπαλκόνι το οποίο ήταν όσο και η πόρτα, η μυρωδιά του κομμένου ξύλου ήρθε να συμπληρώσει την εικόνα της σέρβικης επαρχίας.

 Ο καιρός είχε σκοτεινιάσει και οι πρώτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνιση τους που μας κράτησαν παρέα μέχρι λίγο πριν φτάσουμε στο Βελιγράδι στην πρωτεύουσα και την μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας.

Βρίσκεται στην Παννονική πεδιάδα των Βαλκανίων στη συμβολή των ποταμών Σάβα και Δούναβη και θεωρείται μία από τις παλαιότερες ευρωπαϊκές πόλεις καθώς ιδρύθηκε από τους Κέλτες τον 3ο αιώνα π.Χ.. Η πρώτη ονομασία της ήταν Σιγγιδών ενώ η πρώτη αναφορά της ως Βελιγράδι χρονολογείται το 878μ.Χ. οι τελευταίες και πιο πρόσφατες πληγές της πόλης είναι οι πολεμικές συγκρούσεις που οδήγησαν στη διαίρεση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και ο βομβαρδισμός από το ΝΑΤΟ, όπου τις μαρτυρούν μερικά κτίρια που έχουν ακόμα απομείνει να στέκονται όρθια αν και βομβαρδισμένα.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 5μμ. Το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει να μείνουμε ήταν το Residence που βρίσκονταν στο πρoάστιο Zemun του Βελιγραδίου.

Όπως όλα τα ξενοδοχεία που είχαμε επιλέξει έτσι και αυτό ήταν με 3 κύρια κριτήρια: α) την μεγάλη βαθμολογία στο booking.com β) ασφαλή parking για τις μηχανές μας γ) να βρίσκεται δίπλα σε στάση μετρό ή λεωφορείου ώστε η μετακίνηση μας να είναι εύκολη.

Αφού καταλύσαμε στα πολυτελέστατα δωμάτια του ξενοδοχείου, κάναμε ένα μπάνιο να φρεσκαριστούμε, κάποιες μάλιστα βυθίστηκαν στο υδρομασάζ, δικαιολογημένα βέβαια, τόσο σπρώξιμο έριξαν!!

 Ο θόρυβος παλιού αεροπλάνου που πετούσε πολύ χαμηλά, σχεδόν πάνω από το κεφάλι μας, μας ανάγκασε να βγούμε στα μπαλκόνια. Δυο παλιά ψεκαστικά, είχαν χωρίσει νοητά την πόλη οριζόντια και κάθετα και ψέκαζαν. Μάλλον για τα κουνούπια. Γιατί εάν ήταν για τον γυναικείο πληθυσμό , ο οποίος ήταν στην πλειοψηφία του πολύ προικισμένος, να εισηγηθούμε να αρχίσουν άμεσα και εδώ  στην Ελλάδα οι… ψεκασμοί.

Κατεβήκαμε με τα πόδια προς την πόλη για αναζήτηση τροφής. Οι πινακίδες έδειχναν προς το ..κέντρο αλλά κέντρο δεν βλέπαμε. Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο προς το ποτάμι μπας και βρούμε κάτι αξιόλογο.

Μετά από αρκετή περιπλάνηση και την κοιλιά να αρχίζει να βλαστημάει τα δόντια, είχαμε επιλογή ανάμεσα σε ένα ρεστοράν με διεθνές μενού, δύο μαγαζιά με θαλασσινά και μια πιτσαρία.

Επιλέξαμε την πιτσαρία ( DiNapoli) σαν την πιο ασφαλή λύση αλλά και η ώρα ήταν ήδη περασμένες 10. Το ντεκόρ στο εσωτερικό της πιτσαρίας ήταν λίγο κυριλέ, αλλά αυτό διόλου μας αποθάρρυνε. Στρογγυλοκαθίσαμε και παραγγείλαμε ο καθένας από μίας πίτσα και η γυναίκα της παρέας..ταλιατέλες.

Η πίτσα με το προσούτο ήταν πεντανόστιμη!!  Θα έλεγα από τις πιο νόστιμες που έχουμε γευτεί μέχρι τώρα. Φάγαμε , ήπιαμε τις μπύρες μας και πληρώσαμε ο καθένας από 12€  περίπου, πολύ φτηνά εάν υπολογίσουμε και το γεγονός ότι ήταν πολυτελείας το εστιατόριο, με τους σερβιτόρους πάνω από το κεφάλι μας… ευτυχώς που δεν καταλάβαιναν ελληνικά!!!

Χωριστήκαμε ανά 2 για να βολτάρουμε από διαφορετικούς δρόμους για να καταλήξουμε εν τέλει όλοι μαζί σχεδόν στο ξενοδοχείο.

Το επόμενο πρωινό μας βρήκε νωρίς νωρίς στους δρόμους. Η εξερεύνηση της πόλης είχε ήδη αρχίσει. Η πρώτη μας στάση στον ..φούρνο της γειτονιάς, τοπικά  pekara. Οι γεύσεις εξαίσιες , ελαφριές και φυσικά πάμφθηνες!! 2 ευρώ μια τυρόπιτα κάτι σαν τη δική μας στην στριφτόπιτα , με την μόνη διαφορά ότι η σερβική τυρόπιτα ήταν ένα μέτρο με τα συγχωρήσεως!!!! Από αυτό το σημείο και μετά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι οι τιμές είναι σχεδόν οι μισές απ΄ότι στην Ελλάδα. Η ποιότητα και η ποσότητα για τα προσφερόμενα προϊόντα ήταν αρκετά υψηλή.

Κοντά στο ξενοδοχείο, σε 10 λεπτά περπάτημα (οι μυημένοι γνωρίζουν χαχαχα) υπήρχε πιάτσα με ταξί όπου μας μετέφερε στο κέντρο του Βελιγραδίου. Υπάρχουν εταιρίες και ιδιώτες ταξί. Προτιμήστε τις εταιρίες. Ελέγχονται και είναι φθηνότερες από τους ιδιώτες που δεν χρησιμοποιούν ταρίφα για τις διαδρομές.Θα τις αναγνωρίσετε από τις ταμπέλες επάνω στο όχημα. Με λευκό χρώμα είναι οι ιδιώτες. Με άλλο οι εταιρίες όπως lux&pink.

 Μας άφησε στην αρχή του πεζόδρομου Ulica knez Mihailova . Ο δρόμος του πρίγκιπα Μιχαήλ είναι ο βασικός πεζόδρομος και το εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας της Σερβίας και συγκαταλέγεται στους ομορφότερους πεζόδρομους της Ευρώπης. Επί αυτού βρίσκονται χτισμένα πολλά εντυπωσιακά κτίσματα και μέγαρα που χρονολογούνται στα τέλη του 1870. Ο δρόμος ακολουθεί το βασικό δίκτυο της Ρωμαϊκής πόλης Σιγγιδών. Οι πλουσιότερες οικογένειες της πόλης έχτισαν τα σπίτια τους στην οδό και το 1870 οι αρχές έδωσαν στον δρόμο το σημερινό του όνομα. Βέβαια εμάς μας θύμιζε κάτι σαν τη δική μας Ερμού ή ακόμα περισσότερο όπως η Istiklal στην Πόλη.  Εκεί πραγματικά θαυμάζαμε το…ασθενές φύλο. Απ όσες χώρες κι αν περάσαμε, χωρίς καμία αμφιβολία, οι Σέρβες ήταν οι ομορφότερες γυναίκες. Ήταν κάτι που μας εντυπωσίασε πραγματικά όλους μας, ακόμα και τη Σωτηρία ( η παντόφλα έπεφτε μετά στο ξενοδοχείο!) Στην αρχή του πεζόδρομου στ αριστερά, υπάρχει γραφείο για τουριστικές πληροφορίες. Εκεί μας έδωσαν και χάρτες της πόλης.

Κατηφορίσαμε στον πεζόδρομο και λίγο πριν το τέλος του στρίψαμε αριστερά για να βρεθούμε σ ένα πολύ ωραίο ντεκόρ μαγαζιού που το είχαμε δει φευγαλέα και σε κάποια διαφημιστικά. Πολύχρωμες ομπρέλες διακοσμούσαν έναν πεζόδρομο δίνοντας άλλην νότα στο μαγαζί.

Λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκαμε μια επιβλητική εκκλησία του αρχάγγελου Μιχαήλ.  Μπήκαμε, ανάψαμε ένα κεράκι και θαυμάσαμε τις υπέροχες τοιχογραφίες της.

Βγαίνοντας από την εκκλησία, στρίψαμε δεξιά και βρεθήκαμε στην είσοδο του Kalemegdan ή Οχυρό του Βελιγραδίου. Το Kalemegdan είναι ένα οχυρό και πάρκο που βρίσκεται στην περιοχή Stari Grad κοντά στο κέντρο της πόλης. Στέκεται στην κορυφή του λόφου Šumadija, σε ύψος 125.5 μέτρων, στην συμβολή των ποταμών του Δούναβη και του Sava. Το οχυρό είναι η καρδιά και το παλιότερο σημείο της πόλης του Βελιγραδίου και για αιώνες, ο πληθυσμός της πόλης ζούσε εντός των τειχών του οχυρού, κάτι που το κάνει να είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ιστορία της πόλης.

Στην νότια περιοχή απλώνεται το “μεγάλο Kalemegdan” (Veliki Kalemegdan), με γεωμετρικούς περιπάτους, το πολεμικό μουσείο, το μουσείο της δασονομίας και του κυνηγιού και το μνημείο της ευγνωμοσύνης στη Γαλλία, προς τιμήν των Γάλλων που βοήθησαν τους Σέρβους κατά των πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Εκεί θανατώθηκε και ο Ρήγας Φεραίος.To γνωστό άγαλμα Πομπέντκιν (νικητής), σύμβολο του Βελιγραδίου,  δέσποζε στην μία πλευρά του κάστρου, όπου δεν άφησε την ευκαιρία η γυναικεία παρέα μας να θαυμάσει τα προσόντα του αγάλματος !!

Περιηγηθήκαμε σε όλους τους χώρους του αλλά και στα τείχη του. Η θέα εκπληκτική. Μπροστά μας όλη η πόλη αλλά και η ένωση του ποταμού Σάβα με τον Δούναβη.

Βγήκαμε από το κάστρο και καθίσαμε στα καφέ του πεζόδρομου Knez Mihailova. Οι τιμές πάρα πολύ φθηνές και οι ποσότητες στις μερίδες παγωτό πολύ χορταστικές.

Ανηφορίσαμε και πάλι τον πεζόδρομο και πριν το τέλος του βρεθήκαμε στην Πλατεία της Δημοκρατίας, είναι μια από της πλατείες του κέντρου και επί αυτής βρίσκονται κάποια από τα διασημότερα κτίρια και αξιοθέατα της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του εθνικού μουσείου, του εθνικού θεάτρου και του αγάλματος του Πρίγκιπα Μιχαήλ.

Η παρούσα πλατεία διαμορφώθηκε μετά την καταστροφή της πύλης Stambol του 1886, που ονομάζονταν έτσι εξαιτίας του δρόμου που την διέσχιζε και οδηγούσε στην Κωνσταντινούπολη (Istanbul). Σήμερα η πλατεία είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης και κεντρική εμπορική περιοχή και το μπρούτζινο άγαλμα του Πρίγκιπα Μιχαήλ πάνω στο άλογο, δημιουργήθηκε από τον Ιταλό γλύπτη Enrico Pazzi το 1882. Το άγαλμα θυμίζει στο κοινό το μεγαλύτερο επίτευγμα του πρίγκιπα, την νίκη του κατά των Τούρκων και την απελευθέρωση των τελευταίων 7 πόλεων κατά το 1867. Τα ονόματα των πόλεων βρίσκονται χαραγμένα σε πλάκες στο μνημείο και το χέρι του Μιχαήλ δείχνει προς την Κωνσταντινούπολη, καλώντας τους Τούρκους να φύγουν από την χώρα

Λίγα μέτρα πιο κει και στο τέλος του κεντρικού δρόμου βλέπαμε τον τρούλο της εκκλησίας του αγίου Σάββα.  Περπατώντας μέχρι εκεί θαυμάζαμε τα κτίρια αλλά και τα αγάλματα που είχαν. Το μισάωρο ήταν αρκετό για να φτάσουμε στην εκκλησία που ακόμα την φτιάχνουν. Επιβλητικά μεγάλη που στο εσωτερικό της χανόσουν.

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Σάββα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για εμάς του Έλληνες, καθώς είναι ο μεγαλύτερος Ορθόδοξος ναός στον κόσμο. Είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και σημαντικό πρόσωπο της χώρας κατά την μεσαιωνική εποχή. Η κατασκευή του ναού έγινε αποκλειστικά με προσφορές ενώ εικάζεται ότι χτίστηκε στο σημείο που θάφτηκε ο Άγιος Σάββας. Στο εσωτερικό του υπάρχουν πολλές εικόνες με ελληνικά γράμματα που απεικόνιζαν χριστιανούς ορθόδοξους αγίους.

Τα Σέρβικα σαν γραφή δεν μας δυσκόλευσαν σχεδόν καθόλου για να διαβάζουμε τις ονομασίες των αγίων αλλά και τις εν γένει επιγραφές

Μ ένα ταξάκι πήγαμε μέχρι το εμπορικό κέντρο της πόλης όπου τα ψώνια και το φαγητό ήταν στο πρόγραμμα.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου ένα μπανάκι και λίγη χαλάρωση ήταν απαραίτητη. Ο καιρός όμως είχε αρχίσει να βαραίνει και η βροχή να πέφτει straight through που έλεγε και το τραγουδάκι.
Έτσι χωριστήκαμε και πάλι άλλοι σε αναζήτηση τροφής κι άλλοι βολτίτσα στην βροχή μέχρι τον φάρο και το νεκροταφείο του Zemun.

Η βόλτα μας αποζημίωσε τα μάλλα. Η θέα από τον φάρο αλλά και το περπάτημα στα παλιά πλακόστρωτα σοκάκια ήταν απερίγραπτη.

Η μυρωδιά της βροχής μαζί με τον απαλό της ήχο, τα παλιά σπίτια, οι μικρές βίλες έδεναν αρμονικά σ αυτό το προάστιο της πόλης.

Οι Σέρβοι είναι ένας υπέροχος λαός. Ζεστοί άνθρωποι, υπερήφανοι, πρόθυμοι . Μας  έκανε εντύπωση που προσπαθούσαν να μας εξυπηρετήσουν κιας ήξεραν μόνο την μητρική τους γλώσσα. Για να καταλάβετε θα σας εξιστορήσω ένα περιστατικό. Περπατώντας για να βρούμε τον φάρο, συναντήσαμε μία Σέρβα γύρω στα 30 ή οποία περίμενε υπομονετικά τον άντρα της, κάτω από ένα σκέπαστρο μέσα στην βροχή. Την ρωτήσαμε που είναι ο φάρος δείχνοντας τον χάρτη. Εκείνη με ελάχιστα αγγλικά, μας έδωσε να καταλάβουμε που περίπου είναι. Μόλις απομακρυνθήκαμε από το σημείο που ήταν η ευγενέστατη Σέρβα μας ξαναφώναξε προτείνοντας μας να μας πάει με το αυτοκίνητο του ο  άντρα της, που θα πήγαινε σε λίγο. Εμας… δύο ξένους… Εντυπωσιασμένοι συνεχίσαμε την αναζήτηση του φάρου.

Ο δρόμος ανηφορικός γεμάτος στροφές αλλά το χωριό όσο και να ανεβαίναμε δεν φαινόταν πουθενά!

Μία η κούραση, μία η ζέστη, ο ανήφορος μας φαίνονταν ατελείωτος κι εκεί που η απογοήτευση είχε πάρει την θέση της, ένα υπέροχο αμφιθεατρικό χωριό με πέτρινους οικισμούς, γεμάτο έλατα, πλατάνια, καρυδιές κι άφθονα τρεχούμενα νερά, μας αποζημίωσε ταμάλα!!!!