Κείμενο :  Βασίλης Οικονόμου

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των διακοπών. Όσοι μένουν στην μεγαλούπολη, εκδράμουν τις Κυριακές σε  σημεία και  προορισμούς κοντινούς όπου κυριαρχεί το υδάτινο στοιχείο για να δροσιστούν..

Εμείς μια τέτοια Κυριακή αποφασίσαμε, για άλλη μια φορά να πάρουμε τα όρη και τα βουνά. Αφορμή στάθηκε μία εξόρμηση που είχαμε πραγματοποιήσει το χειμώνα όπου είχαμε επισκεφτεί την Βουδιστική Στούπα στην ορεινή Κορινθία (Δείτε εδώ). Στις 23 Αυγούστου λοιπόν θα γιόρταζαν για 5η συνεχόμενη χρονιά αλλά και τελευταία, την ημέρα των εγκαινίων της Καλατσάκρας Στούπας.

Η περιέργεια ίσως.. η δίψα για μάθηση για άλλους θρησκευτικούς πολιτισμούς.. η απίθανη ορεινή στριφτερή διαδρομή που θα είχε και μια μικρή περιήγηση στις κορυφές από την βόρεια πλευρά της Ζήρειας… δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό κράμα επιθυμίας και θέλησης έτσι ώστε από τα άγρια χαράματα να ξεκινήσουμε για τον προορισμό μας

Η διαδρομή έγινε μέσα από τον αυτοκινητόδρομο της Ολυμπίας Οδού, Ξυλόκαστρο, Ρέθι, Σοφιανά, Λαγκαδαίικα για να καταλήξουμε στον χωματόδρομο που περνάει δίπλα από την Στούπα και καταλήγει στον επαρχιακό δρόμο Φενεού – Διακοφτό.

Οσο ανεβαίναμε τόσο απολαμβάναμε την ομορφιά του τοπίου. Όλα τα χωριά όμως έρημα και άδεια στον δρόμο μας..

Πριν τις 10 φτάσαμε στην ΚΒL (Karma Berchen Ling)  όπου μας υποδέχθηκαν θερμά..

Αφήσαμε τις μηχανές λίγο πιο πέρα από την είσοδο στον χώρο . Ο καφές που μας προσφέρθηκε.. χαλαρωτικός και ότι έπρεπε για να ξεμουδιάσουμε.. Σαν περισκόπια κοιτάγαμε αριστερά δεξιά καταγράφοντας από την μια τις εικόνες άγριας ομορφιάς που σου προσφέρει το βουνό αλλά κι από την άλλη  το μάτι σου έφτανε μέχρι τις ακτές απέναντι στον Κορινθιακό.. Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να καλύπτουν τον ουρανό κάνοντας το σκηνικό ..κινηματογραφικό.

Την πρώτη φορά το είχα καταγράψει ..τώρα όμως ήμουν κάτι παραπάνω από σίγουρος.. γι αυτό που ένοιωθα..αυτή την ενέργεια , η θετική ενέργεια που υπάρχει εκεί, την νοιώθεις…την αναπνέεις…την αισθάνεσαι…

Έχουν απόλυτο δίκιο αυτοί που ισχυρίζονται πως εκεί είναι το καλύτερο μέρος για διαλογισμό.

Προσήλθαμε με ευλάβια στον χώρο της τελετής που είχε δημιουργηθεί ακριβώς μπροστά από την Στούπα. Κάτω από την τέντα, οι πιστοί καθισμένοι στο χώμα περίμεναν υπομονετικά τον Ιερέα να αρχίσει.. Εμείς σε καρέκλες …

Ακούγοντας τα πρώτα λόγια σκεφτόμουν πώς να νοιώθουν άραγε οι πιστοί άλλων θρησκειών όταν επισκέπτονται την Ελλάδα και ακούν τις μελωδίες της Βυζαντινής μουσικής να  ηχεί στα αυτιά τους..

Οι προσευχές στα Θιβετιανά , ηχούσαν παράξενα…μονότονα.. ίσως να περιμέναμε να ακούσουμε κάτι άλλο..ή για να ακριβολογούμε, δεν ξέραμε τι να περιμέναμε..

Όμως αν ήθελες αυτό το πράγμα να το ακούσεις και να το ζήσεις θα έπρεπε να επισκεπτόσουν  κάποια χώρα της Ανατολής.. αλλά εμείς ήμασταν εδώ..στην Ελλάδα..

Στην Στούπα περιμετρικά υπήρχαν τοποθετημένα διάφορα αντικείμενα..θα λεγα ότι ήταν κάτι σαν τις προσφορές που κάνουν οι Χριστιανοί στις εκκλησίες. Πράγματα που είναι κοινός παρονομαστής σε πολλές θρησκείες.. Φαναράκι με ρεσώ, λάδι, ρύζι..

Όλα κάτι συμβολίζουν..Κάποιοι πιστοί  κρατούσαν μάλιστα κομποσκοίνια..

Ο Βούδας ήταν καλυμμένος μπροστά μ ένα κίτρινο πανί και στο τέλος της τελετής θα υπήρχε και πάλι η αποκάλυψη του.. Εμείς όμως δεν μπορούσαμε να την περιμένουμε .. Είχαμε πάρει ήδη μία γερή δόση της διαφορετικής αυτής πίστης, κλείσαμε στην καρδιά μας λιγάκι από την ενέργεια του χώρου, αποτυπώσαμε στο μυαλό μας τις υπέροχες εικόνες του τοπίου, αφήσαμε τις Θιβετιανές προσευχές να σβήνουν σιγά σιγά στα αυτιά μας και αποχωρήσαμε διακριτικά και σεβόμενοι τον χώρο αλλά και την τελετή, φύγαμε από το σημείο  με τις μηχανές σβηστές..

Βγαίνοντας στρίψαμε αριστερά για να οδηγήσουμε 12 υπέροχα χωμάτινα χλμ , μέχρι να ξαναβγούμε στην άσφαλτο, στις παρυφές της Ζήρειας. Ένα τοπίο μέσα στο πράσινο.. και με τα σύννεφα να κατεβαίνουν συνεχώς , χαθήκαμε και εμείς μέσα στην πυκνή βλάστηση.. μέσα στην ομίχλη

Το ατέλειωτο στροφιλίκι στην άσφαλτο που ακολούθησε, μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Στο γυρισμό το μυαλό μας ήταν ακόμα εκεί..

Αξίζει τον κόπο, έστω για μία φορά να το επισκεφτείτε.

Πρέπει να μάθουμε όμως να σεβόμαστε την διαφορετικότητα στην πίστη του άλλου.

Αλήθεια πως θα σας φαίνονταν εάν σε ένα απομακρυσμένο Ορθόδοξο μοναστήρι, κάποιος..τουρίστας βάλει την μηχανή του μέσα,  για να φωτογραφηθεί με φόντο το υπέροχο ξύλινο σκαλιστό χρυσοκάλυπτο Τέμπλο του Ναού με τις φοβερές αγιογραφίες;;

Δεν θα γραψω ότι ο χώρος εκεί είναι καθαρά ιδιωτικός.. γιατί είναι..

Οσοι λοιπόν πάτε με μηχανές να θυμάστε πως θα πρέπει να σεβαστείτε τον χώρο αυτό.. δεν είναι ανάγκη να τις βάλετε επάνω στην Στούπα για να φωτογραφηθείτε. Και κάτω από αυτήν μπορείτε να βγάλετε πολύ ωραίες φωτογραφίες για να θυμάστε την παρουσία σας εκεί…..αν και είμαι σίγουρος και χωρίς αυτές,  πως δεν θα την ξεχάσετε ποτέ..

Καλούς δρόμους…